Πέρασαν 563 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαΐου 1453. Την ημέρα που ακούστηκε το «ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ» και η Κωνσταντινούπολη ή Βασιλεύουσα, η πόλη του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης έπεσε στα χεριά των Οθωμανών.
Είναι μια μαύρη σελίδα όχι μονό στην ελληνική αλλά και στην παγκόσμια ιστορία. Είναι ημέρα πένθους αλλά και ημέρα μνήμης για τον ελληνισμό.
Βεβαία επί σειρά ετών επιχειρείται η αγνωσία των ιστορικών αυτών των γεγονότων, που έχουν σημαδέψει το Γένος των Ελλήνων. Όμως υπάρχουν φορείς που κάθε φορά τιμούν την μνήμη του Μαρμαρωμένου Βασιλιά θυμίζοντας σε όλους μας την Άλωση και τους θρύλους της και έτσι αναταράσσουν τα νερά της ιστορικής μνήμης κάθε χρόνο.
Η Κωνσταντινούπολη ήταν ο προμαχώνας του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης και άντεχε για πάνω από μια χιλιετία τις επιδρομές από τα αγρία στίφη των βαρβάρων της Ανατολής.
Λόγο της γεωγραφικής θέσεως ήταν το προπύργιο της Δύσης. Οι Δυτικοί βέβαια μη αντέχοντας ίσως τη περίλαμπρο πορεία της Αυτοκρατορίας, με το πρόσχημα των Σταυροφοριών έδωσαν το πρώτο πλήγμα κατά του Βυζάντιου καταλαμβάνοντας την πόλη το 1204 μ.χ.
Μετά από αυτό άρχισε η παρακμή και η αυτοκρατορία ήταν εξαντλημένη οικονομικά και διχασμένη κοινωνικά χωρίς ποτέ να επανέλθει στα παλιά της μεγαλεία.
Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή βρέθηκε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος να υπερασπίζεται την πόλη και να δηλώσει στον Μωάμεθ όταν του ζήτησε να παραδοθεί «Ούτε την πόλη σου δίνω ούτε αυτούς που κατοικούν.
Γνώμη όλων μας είναι να πεθάνουμε μαχόμενοι και δεν υπολογίζουμε την ζωή μας για την υπεράσπιση της.»
Η μάχη ήταν άνιση, από την μια στρατός 150.000 Οθωμανών και με τους Γενίτσαρους μπροστά, από την άλλη στρατός 7.000 ανδρών του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προσπαθούσε να περαστεί την πόλη.
Παρόλη την αξιοθαύμαστη αντίσταση των υποσιτισμένων υπερασπιστών, στην τελική επίθεση τα τείχη παραβιάζονται από την κερκόπορτα και οι Οθωμανοί εισβάλλουν καταλαμβάνοντας την πόλη προξενώντας σφαγές ανηλεώς και καταστρέφοντας ότι μπορούσαν.
Ήταν μεσημέρι της 29ης Μάιου του 1453. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έχει καταλυθεί.
Όμως όπως αναφέρει ένας από τους θρύλους το πτώμα του τελευταίου αυτοκράτορα δεν βρέθηκε γιατί μαρμάρωσε εκεί που περίμενε μέσα στην Αγιά Σοφιά μη αντέχοντας να την παραδώσει σε χεριά μουσουλμάνων. Άγγελος Κυρίου τον έκρυψε και τον μαρμάρωσε μέχρι που η πόλη θα ελευθερωθεί και πάλι.
Είναι ο θρύλος του μαρμαρωμένου Βασιλιά που έρχεται να προστρέξει στον της Παναγίας μας λέγοντας «Σώπασε κυρά Δέσποινα, μη κλαις και μη δακρύζεις, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι…»
Η πόλις εάλω, αλλοίμονο όμως δεν πρέπει να λησμονούμε αλλά να διατηρούμε στην μνήμη μας.
Αυτό είναι το ιστορικό γεγονός της φυλής μας γιατί οι λαοί που αγνοούν την ιστορία τους ένα είναι σίγουρο, ότι δεν έχουν μέλλον.
