Το καταστάλαγμα μιας ζωής είναι πάντοτε οδυνηρό αρκεί να μην πέσουμε οι ίδιοι θύματα της ίδιας μας της οδύνης.
Σκέψεις που χτυπάνε βίαια την επιφάνεια της γλώσσας και δημιουργούν έντονες συναισθηματικές ρωγμές, στην ψυχή και στο μυαλό, κάνοντας μας να αφεθούμε έρμαια στα δόντια του αδηφάγου χρόνου και μιας ισορροπίας, αμφίβολης ανάμεσα στο τώρα και στο ύστερα.
Με φωνή θολωμένη και μια αδικαιολόγητη αδυναμία να εναρμονιστεί η σκέψη με τον λόγο, μειώνονται οι αντιστάσεις των κριτηρίων επιλογής μας και συρρικνώνεται η ελευθερία έκφρασης.
Κινούμενοι στα όρια της παραβίασης των κεκτημένων και στην συνειδητοποίηση της αλλαγής μιας άλλης καθημερινότητας, η οποία προσλαμβάνει τον χαρακτήρα της συνολικής μη προβλέψιμης κοινωνικής αναταραχής, αντί να εξεγερθεί το συνολικό κοινωνικό αίσθημα και να απαιτήσει πολιτική ανατροπή, χαριεντίζεται με μια ευνοϊκότερη σύμπλευση λάιτ συγκατοίκησης με τον ευγενικό διώκτη του.
Απόλυτη ανυπαρξία αντιδράσεων σ’ αυτή την κατασκευασμένη απάτη των καιρών η οποία αν και γνωρίζουμε το μέγεθος της, γινόμαστε θλιβεροί δουλοπρεπείς συνένοχοι στην μελλοντική και επερχόμενη καθαρογραμμένη υλοποίηση της.
Αποδείξεις δεν χρειάζονται περισσότερες, για να φανεί ο φανερός ξένος δάχτυλος ο οποίος καλλιεργεί στο δικό μας έδαφος δικές του σκοταδιστικές προσδοκίες, βασιζόμενος στην πολιτική αλληθωρία και στην κοινωνική τύφλωση.
Αν πρόκειται λοιπόν κάθε ογδόντα με εκατό χρόνια να περιμένουμε απ’ τα ξένα ασταθή περιηγητικά υποκείμενα τον δικό μας ανθρωπογεωγραφικό προσδιορισμό, τότε καλύτερα να εγκαταλείψουμε αυτή την κερδισμένη και αιματοβαμμένη διαδρομή, αφήνοντας την στα χέρια της κάθε γαμπρονύφης, συνάπτοντας μαζί της συμφωνητικό ρομαντικής συμβίωσης.
