σημαντικό μέρος των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Το σοκ ήταν ακόμη μεγαλύτερο από το γεγονός ότι ο Α. Τσίπρας τσαλαπάτησε με τον πιο κυνικό τρόπο κάθε έννοια δημοκρατίας και στην κοινωνία και στο κόμμα του. Η ψήφιση του 3ου μνημονίου ήταν μια απολύτως αντιδημοκρατική πράξη ακύρωσης της λαϊκής εντολής της 25ης Γενάρη, του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη αλλά και όλων των συλλογικών αποφάσεων του ίδιου του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Το «πραξικόπημα» αυτό επιβλήθηκε όχι μόνο από τους δανειστές αλλά και από τον ίδιο τον Α. Τσίπρα και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τελευταία πράξη των αντιδημοκρατικών αποφάσεων ήταν η απόφαση για πρόωρες εκλογές από τον πρωθυπουργό και τη στενή ηγετική ομάδα γύρω του, παρόλο που λίγες ημέρες πριν η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ είχε αποφασίσει έκτακτο συνέδριο και όχι εκλογές.
Ο «αριστερός βοναπαρτισμός» και ο κλονισμός της αξιοπιστίας
Ο Α. Τσίπρας λοιπόν από ένας ηγέτης που μιλούσε στο όνομα της Αριστεράς, των εργατικών λαϊκών συμφερόντων και της δημοκρατίας μετατράπηκε σε ένα μικρό «Βοναπάρτη», έναν ηγεμόνα που γράφει στα παλιά του παπούτσια τις δημοκρατικές αποφάσεις του λαού και του κόμματος του για να υπηρετήσει τελικά την άρχουσα τάξη.
Αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας είναι κλονιστεί η αξιοπιστία ολόκληρης της Αριστεράς και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ.
Οποιαδήποτε νέα προσπάθεια για να δημιουργηθεί μια άλλη, νέα, μαζική Αριστερά θα πρέπει πρώτα να πείσει ότι δεν θα έχει την ίδια κατάληξη με τον ΣΥΡΙΖΑ και ότι δεν θα δημιουργήσει έναν νέο Τσίπρα στη θέση του παλιού. Ο κόσμος κοιτάει σήμερα το νέο εγχείρημα της Λαϊκής Ενότητας και αναρωτιέται, με ποιο τρόπο δεν θα έχουμε επανάληψη των ίδιων πραγμάτων; Ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα έχουμε ακόμη μια διάψευση;
Οι τρεις προϋποθέσεις για μια νέα Αριστερά
Οι βασικές προϋποθέσεις για να μην επαναληφθεί το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ είναι τρεις.
Πρώτον το πρόγραμμα. Χωρίς ένα ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα δεν μπορεί να υλοποιηθεί η δέσμευση για ακύρωση των μνημονίων και δεν μπορούν να παρθούν ούτε καν τα πιο άμεσα και μετριοπαθή μέτρα υπέρ του λαού.
Δεύτερον η συμμετοχή και η στήριξη στο μαζικό εργατικό – λαϊκό κίνημα και όχι η καλλιέργεια της λογικής της «ανάθεσης».
Τρίτον οι πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες στο νέο μέτωπο ή το νέο φορέα της Αριστεράς.
Εσωτερική δημοκρατία και τι σημαίνει
Οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν είναι κάτι θεωρητικό. Οι «δημοκρατικές διαδικασίες» είναι πολύ συγκεκριμένα πρακτικά μέτρα όπως το να γίνουν άμεσα συνελεύσεις, ανοιχτές σε όλους τους ανένταχτους αγωνιστές και τις πολιτικές οργανώσεις που θέλουν να στηρίξουν το νέο μετωπικό εγχείρημα της Λαϊκής Ενότητας .
Εκεί όσοι συμμετέχουν θα πρέπει να μπορούν να πάρουν αποφάσεις για τα σημαντικά ζητήματα του μετώπου. Μια από τις πρώτες αποφάσεις θα πρέπει να είναι η ανάδειξη προσωρινών Συντονιστικών Επιτροπών μέσα από πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες (και μακριά από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που μας είχε συνηθίσει ο ΣΥΡΙΖΑ) οι οποίες στη συνέχεια θα είναι υπόλογες στις συνελεύσεις και ανά πάσα στιγμή ανακλητές.
Είναι επίσης απαραίτητη η ρητή δέσμευση ότι μετά τις εκλογές (σε συγκεκριμένη ημερομηνία) θα διοργανωθεί δημοκρατική πανελλαδική συνδιάσκεψη για να αποφασίσει το πρόγραμμα, τα επόμενα βήματα και τις δομές και λειτουργία της Λαϊκής Ενότητας.
Επιπλέον, η ειλικρινής διάθεση για χτίσιμο ενός πραγματικού κοινωνικού μετώπου, όπως προσδοκά η Λα.Εν., θα πρέπει υποχρεωτικά να αντανακλαστεί στα ψηφοδέλτια και στη σύσταση της κοινοβουλευτικής ομάδας. Όλες οι πολιτικές οργανώσεις που θα απαρτίσουν το μέτωπο θα πρέπει να εκπροσωπηθούν στην ΚΟ του μετώπου, διαφορετικά δεν θα πρόκειται για μια ισότιμη συνεργασία αλλά για μια επανάληψη των μεθόδων ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα μεγάλο μέρος των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων και των αγωνιστών της Αριστεράς κοιτάνε τις διεργασίες γύρω από τη Λαϊκή Ενότητα με ελπίδα αλλά και με επιφυλάξεις. Για να μπορέσει η Λα.Εν. να συμβάλλει στη δημιουργία μιας νέας πραγματικά ριζοσπαστικής Αριστεράς θα πρέπει να αποδείξει στην πράξη ότι έβγαλε όλα τα συμπεράσματα από την πικρή εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, ότι θέλει να δημιουργήσει κάτι πραγματικά νέο και ότι διέπεται από βαθιά εσωτερική δημοκρατία.
Οι ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες είναι ο μόνος τρόπος για να μπουν μαζικά τα εργατικά – λαϊκά στρώματα στη νέα μάχη, για να νοιώσουν και να μπορούν πράγματι να επηρεάσουν τις καθοριστικές αποφάσεις και φυσικά για να μπορούν να ελέγχουν την όποια νέα ηγεσία. Η ύπαρξη δημοκρατικών διαδικασιών δείχνει ότι πραγματικά υπάρχει εμπιστοσύνη στα ίδια τα εργατικά – λαϊκά στρώματα και τη δυνατότητας τους να απελευθερώσουν τα ίδια τον εαυτό τους, μια θεμελιώδη αντίληψη της Αριστεράς.
