Του Κώστα Παρδάλη
Βολεμένοι και εναντιωτές στην πορεία της έτσι κι αλλιώς δημιουργικής και εξελικτικής πραγματικότητας, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, να αποπροσδιοριστείτε και ή να αλλάξετε και να συμβιβαστείτε με την κατάργηση των προσωπικών σας παθών και φιλοδοξιών ή να απομακρυνθείτε από την κοίτη στην οποία βρίσκεστε.
Σαπιοκοιλιάδες και επιλεγμένοι της ψευτονομιζόμενης διαφορετικότητας σας, μεγαλουργοί της ακατανόμαστης ανεγκέφαλης και επαρχιακής υποκουλτούρας σας, ορθομετρείστε τον αλληθωρισμό σας και αναλογιστείτε ότι ουδείς αναντικατάστατος.
Τα παιχνιδάκια της ντόπιας και εθνικής υπηρεσιακής ή πολιτικής πανεξουσίας, όταν έχουν αντίπαλο στην παρτίδα, δεν κερδίζουν πάντοτε γιατί;
Γιατί το παιχνίδι λέγεται ντόμινο και όχι στημένο ποδόσφαιρο και στο ντόμινο, όταν πέσει ο πρώτος πύργος, τότε ακολουθούν οι υπόλοιποι.
Υπόλοιποι οι οποίοι θα πέσουν θυσιαζόμενοι υπέρ της αναπότρεπτης γραφειοκρατικής χίμαιρας, του παρασυρόμενου χονδροκοιλιακού περιστασιακού και σβερκοχαιδεμένου κεκτημένου.
Χαμουτζήδες και εξουσιαστές της καρέκλας. ανασηκώστε τα ποντιακά σας οπίσθια και αναλογιστείτε τις ευθύνες σας και εσείς περιστασιακοί και πλανόδιοι οργανοπαίχτες, υποστηρικτές της οπισθοδρόμησης και αυτιστικοί χειροκροτητές του αιρετού φεουδάρχη κρατείστε χαμηλό προφίλ για όσο νομίζετε ότι θα μπορέσετε να επιβιώσετε ακόμη, γιατί το ντόμινο δεν έχει όνομα, έχει όμως αποτέλεσμα και στο τέλος του αποτελέσματος στον πάτο του βαρελιού υπάρχει ο ίδιος πάτος, πάτος γεμάτος σκατά που απ’ αυτά τρώμε όλοι.
