Ξεπλέκοντας το πυκνό δίχτυ των πολιτικών ανθρώπινων σχέσεων, ανάμεσα στα πρόσωπα που διαδραματίζουν ρόλους σ’ αυτό το σημερινό πολιτικό σκηνικό, διακρίνει κανείς, σχεδόν απαρατήρητα την σωματική περιγραφή υπό την έννοια του σωματότυπου, την ενδυματολογική προτίμηση, την αρέσκεια στην χλιδή, καθώς επίσης και την ευφράδεια στην ρητορεία, στην ετυμολογία ή στην μουγκαμάρα.
Επαγγελματικές και ερασιτεχνικές πολιτικές φιγούρες, αντιμάχονται στις προ των νομοσχεδίων πολιτικές τοποθετήσεις τους, με σκοπό να επιτελέσουν αφενός μεν το βουλευτικό τους καθήκον και αφετέρου να πείσουν εκείνο το αναποφάσιστο κομμάτι του ομοειδούς ή του αντιπάλου πολιτικού σχηματισμού, να ψηφίσουν το υπό ψήφιση νομοσχέδιο.
Θα μπορούσε να πει κανείς με μια δόση ειρωνείας, ότι οι μισές υποτίθεται σοβαρές πολιτικές φιγούρες χρησιμοποιούνται όταν, το θέατρο πρόκειται να ανεβάσει τραγωδία και κυριαρχεί εκείνος ο μυστικισμός των ήχων, η ατμοσφαιρική συναισθηματολογία, η ταφική σκηνοποιία, η υπαρκτή σωματική και διανοητική οδύνη μέχρι και η ριψοκίνδυνη λεκτική ένταση.
Οι άλλες μισές κωμικές πολιτικές φιγούρες χρησιμοποιούνται όταν το θέατρο πρόκειται να ανεβάσει κωμωδία. και κυριαρχεί εκείνος ο ροζ χρωματισμός των λέξεων, υπενδεδυμένος με έντονη λεκτική παχυσαρκία και ιδεολογική ισχνότητα, οι επιδέξιες αυτοσχεδιαστικές κινήσεις παραγωγής σκέρτσου, βουτηγμένες σε μια ακαταστάλαχτη ισορροπία κριτικού συναισθήματος και ένα απαραίτητο αισθησιακό ξάφνιασμα περισσότερο προς το ερωτικό.
Υποθέτω πως η επιλογή των πολιτικών θεατρίνων, σχετικά με τον ποιον ρόλο θα αναλάβει ο καθένας είναι κομματική επιταγή, αλλά το κριτήριο επιλογής του καθενός μάλλον είναι, η δραματουργική ή σατυρική ικανότητα προς μίμηση, η μεταμορφωτική αλλαγή του προσωπείου και η δυνατότητα να μετατρέπει ο ηθοποιός μια αφηγηματική στιχομυθία σε ρεαλιστική πραγματικότητα.
Το θεατρικό βέβαια «παίξιμο» στην καθημερινή πολιτική σκηνή είτε πρόκειται για τραγωδία, είτε για κωμωδία αποτελεί βασική κομματική κατεύθυνση ανάλογα και με την σοβαρότητα ή την κωμικότητα των υπό ψήφιση νομοσχεδίων, προκειμένου απ’ την μια να εξαλειφθεί το άγχος και οι έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις του θεατή και από την άλλη η δημιουργία διασκέδασης με την χρήση κινήσεων του σώματος και του στόματος.
Καταλήγοντας και με μία αίσθηση τρέχουσας αγοραίας κατανόησης, όλα αυτά τα οποία παρακολουθούμε στην τηλεόραση κατά την διάρκεια πολιτικών εξελίξεων, που αφορούν το μέλλον αυτού του τόπου, δεν είναι τίποτε άλλο από μια κωμωδία ενός θιάσου βαμμένων αρλεκίνων, με το μαύρο χρώμα της δικής τους τραγικής μεταποιητικής προσωπικότητας.
