Θυμάμαι πάρα πολύ καλά την πρώτη λευκή μου τρίχα στα γένια, αλλά ήμουν είκοσι τρία χρονών και αισιόδοξος ότι θα μαραθεί και θα πέσει, γιατί δεν θα έχει παρέα.
Ναι! Πενηντάρης και κάτι ψηλά.
Τα ψηλά δεν τα λέω, άλλωστε δεν έχουν τόση σημασία.
Μουσείο, αλλά με ένα λαμπρό παρελθόν και με ένα, πιθανόν λαμπρότερο μέλλον.
Αυτό που μένει, όσο και να είναι.
Αισιόδοξος παρά το γεγονός ότι το λαμπρότερο μέλλον μπορεί και ποτέ να μην πραγματοποιηθεί.
Αισιόδοξος γιατί παρά την οικονομική κρίση, ένα καφεδάκι λένε οι επιστήμονες ωφελεί τα μαλλιά. Όχι μόνο τους δίνει λάμψη .αλλά εμποδίζει και την πτώση τους.
Ένα καφεδάκι λοιπόν με ένα καλό φίλο, που έχεις χρόνια να τον δεις, είναι ότι καλύτερο.
Αισιόδοξος γιατί, ξημέρωσε άλλη μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα, άλλη μια μέρα, γεμάτη ζωντάνια, χωρίς άγχος, χωρίς ευθύνες και πάνω απ’ όλα μόλις τον είδα γεμάτη παιδικές αναμνήσεις. Ένας καλός φίλος, με τον οποίον είχαμε μια σπουδαία… συζήτηση.
-Πόσος είναι σήμερα ο μέσος όρος ζωής;
-Εβδομήντα, εβδομήντα πέντε, του απάντησα.
-Πόσο είσαι τώρα; Με ξαναρώτησε.
-Ξέρεις του απάντησα, αφού είμαστε συνομήλικοι, μάλιστα μου ρίχνεις και μερικούς μήνες,
-Ναι καλά μου είπε. Αναρωτήθηκες πόσα μένουν ως τα εβδομήντα πέντε;
-Όχι δεν ξέρω και ούτε θέλω να μάθω. Στα μαθηματικά ήμουνα πάντοτε σκράπας. Τον κοίταξα στραβά, με κοίταξε στραβά και τον ρώτησα, αν εμείς τώρα θεωρούμαστε μεσήλικες.
-Όχι μεσήλικες, ηλικιωμένοι μου απάντησε και μάλιστα, εσύ φαίνεσαι πιο ηλικιωμένος από μένα γιατί έχεις και αυτά τα μούσια. Αν τα κόψεις θα φαίνεσαι νεότερος. Τι τα θες ρε χριστιανέ μου είναι και άσπρα. Πως γίνεται μαύρα μαλλιά με άσπρα γένια, δεν έχω ξαναδεί. Ούτε μια άσπρη τρίχα στα μαλλιά.
-Που τα είδες τα μαλλιά απάντησα.
– Ε! Αυτά που έχεις.
-Μα αν κόψω τα γένια θα φαίνομαι νεότερος; Όχι μου απάντησε.
-Τα γηρατειά έχω ακούσει ότι δεν είναι περίοδος της ζωής, αλλά κατάσταση του νου. Ποιος το είπε αυτό;
-Δεν θυμάμαι, πάντως είναι σωστό.
-Σωστό είναι άμα έχεις φράγκα. Έχεις;
-Άμα είχα θα έβαζα και μαλλιά, θα ξύριζα και το μούσι, θα έκανα τις απαραίτητες βελτιωτικές ανορθώσεις, θα πλενόμουν κιόλας και θα πήγαινα με το ιδιωτικό μου τζετ να πιω το καφεδάκι μου βλέποντας την θάλασσα στις Μπαχάμες κάνοντας παρέα με πιπίνια, όχι εδώ που ήρθα απευθείας απ’ το χωράφι με το τρακτέρ, στο καφέ του Λευτέρη, βλέποντας την άσφαλτο και την ξινισμένη μούρη σου.
Άστο διάολο ήρθα να πιω ένα καφέ, να ηρεμήσω λίγο, ξεκ… θηκα στο ράντισμα, όχι να μου θυμίσεις πόσο χρονών είμαι.
