Και καθώς η διαπραγμάτευση με τους πιστωτές διανύει την πιο κρίσιμη φάση της τα τελευταία εικισιτετράωρα περνώντας μέσα από συμπληγάδες, ζητήματα που είχαν τεθεί στο παρελθόν απ’ όσους περιμένουν την ήττα και την υποχώρηση της κυβέρνησης της Αριστεράς, επανέρχονται με μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Στο προσκήνιο και πάλι οι γνωστές αφηγήσεις των καπιταλιστικών κέντρων του εξωτερικού, ευρωπαϊκών και υπερατλαντικών περί “ανταρτών”, “ακραίων”, “οπαδών της δραχμής” και “εξτρεμιστών” στο εσωτερικό της κυβέρνησης που δεν την αφήνουν να υπογράψει επιτέλους μια συμφωνία κατά πώς θέλουν αυτοί, δηλαδή να παραδοθεί και να συνεχίσει τα μνημόνια.
Από κοντά και οι εγχώριοι κολαούζοι τους, παραδοσιακοί αλλά και νεόκοποι, πολιτικοί σχηματισμοί και συγκροτήματα τύπου.
«Να ξεκόψει από τις εσωκομματικές φωνές που επιθυμούν τη ρήξη με τους εταίρους και να λάβει τις αποφάσεις του με βάση τη λαϊκή εντολή και την επιθυμία της μεγάλης πλειοψηφίας για παραμονή στην ευρωζώνη», καλεί τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ το “Ποτάμι” και διαπιστώνει ακόμη πως
«η πίεση από την αριστερίστικη αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, που μιλάει για ρήξη και επιστροφή στη δραχμή αυξάνεται όσο περνούν οι μέρες. Η χώρα δεν μπορεί να παραμένει δέσμια των εσωκομματικών συσχετισμών του ΣΥΡΙΖΑ και των ενδοκυβερνητικών ισορροπιών με τον ακροδεξιό εταίρο».
Και επειδή φυσικά το μοναδικό που τους ενδιαφέρει είναι η “μακροημέρευση” της κυβέρνησης και η “σωτηρία” του λαού και της πατρίδας μας, καλούν τον Πρωθυπουργό να τους απομακρύνει επιτέλους ή να τους θέσει στο περιθώριο, προκειμένου να κυλήσουν οι εξελίξεις ανεμπόδιστες προς την κατεύθυνση που οι ίδιοι επιθυμούν, προς τη συνέχιση δηλαδή της υποδούλωσης της χώρας και της καταλήστευσης των πολιτών της.
Θα μπορούσαν να γίνουν λοιπόν επικίνδυνοι όλοι αυτοί, αν δεν γίνονταν πρώτα γραφικοί.
Ο Πρωθυπουργός και Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το Κόμμα στο σύνολό του, γνωρίζουν πολύ καλά την αναγκαιότητα της ύπαρξης της εσωκομματικής δημοκρατίας αλλά και τη δύναμη που αυτή προσφέρει στο Κόμμα και την Κυβέρνηση.
Γνωρίζουν πολύ καλά την προσφορά στην κοινή υπόθεση του ΣΥΝ (παλιότερα) και του ΣΥΡΙΖΑ (τώρα) των κομμουνιστογενών δυνάμεων και των δυνάμεων που αναφέρονται γενικότερα στον σοσιαλιστικό κοινωνικό μετασχηματισμό.
Γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι ήταν αυτοί που πρώτοι συνέλαβαν το όραμα της συστράτευσης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και τη συμπόρευσή τους αρχικά σε ένα μετωπικό εκλογικό σχήμα και κατόπιν της δημιουργίας ενός πολυφωνικού, πολυτασικού και απόλυτα δημοκρατικού κόμματος της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ που όλοι μαζί οικοδομήσαμε.
Γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ποιοι είναι και οι εγγυητές της ενότητας του κόμματος αλλά και ποιοι δεν πρόκειται ποτέ να αποστούν ούτε βήμα από την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και από τον διαρκή αγώνα για την επανασύσταση μιας κοινωνίας βαρύτατα τραυματισμένης όλα τα τελευταία μνημονιακά χρόνια.
Το κυριότερο όμως είναι ότι οι ίδιοι οι πολίτες γνωρίζουν από πρώτο χέρι ποιοί αποτέλεσαν και αποτελούν την “αιχμή του δόρατος” για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κοινωνία. Ποιοι στάθηκαν δίπλα σε όλα τα λαϊκά προτάγματα και διεκδικήσεις, ποιοι πρωτοστάτησαν σε όλους τους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες, ποιοι ήταν και είναι παρόντες στη βιάση, στην ανάγκη, στη θέληση ενός λαού να ζήσει ξανά με αξιοπρέπεια.
Αδικος λοιπόν ο κόπος τόσο των αντιδραστικών κύκλων του εξωτερικού, όσο και της πέμπτης φάλαγγας του εγχώριου αντιδραστικού κατεστημένου. Ματαιοπονούν χωρίς καμιά ελπίδα.
Ας είναι βέβαιοι όσοι βυσσοδομούν αυτές τις κρίσιμες ώρες της διαπραγμάτευσης κατά της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ και εναντίον της υπεράσπισης της λαϊκής εντολής που έλαβε στις 25 Γενάρη, πως η Κυβέρνηση της Αριστεράς συμφωνία που δεν θα είναι συμβατή με το Πρόγραμμά της δεν πρόκειται να υπογράψει στον αιώνα τον άπαντα.
Ας είναι βέβαιοι πως η ενότητα στη δράση μας και η προσπάθειά μας να να ξεπεράσει ο λαός τον «αγωνιστικό λήθαργο» και να ξαναδούμε στο προσκήνιο μεγάλους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες με σημαίες την αντίσταση και τα αιτήματα μιας νέας ριζοσπαστικής προοδευτικής πορείας της χώρας, είναι η απόλυτη προτεραιότητά μας.
Η εθνικοποίηση των τραπεζών, η ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα των στρατηγικών υποδομών και επιχειρήσεων, η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και η διεκδίκηση μιας μεγάλης ροής ρευστότητας στην ελληνική οικονομία, δε μπορεί παρά να είναι τα προτάγματα σ’ αυτή τη μεγάλη μάχη, για να κερδίσουμε το μεγάλο στοίχημα της ανόρθωσης μιας καθημαγμένης κοινωνίας και της προκοπής ενός λαού που ποτέ δεν του ταίριαζε ναναι σκυφτός.
Θα νικήσουμε.
