Επί τάπητος έχουν τεθεί από την κυβέρνηση οι νέες αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, κάτω από το σύνθημα της «βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού συστήματος. Την αυλαία έχουν ήδη ανοίξει τα μέτρα που ψηφίστηκαν μέσα στο καλοκαίρι με τις υπογραφές των κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ, ως προαπαιτούμενα για τη συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης και των «εταίρων» της.
Μεταξύ αυτών, περιλαμβάνεται και η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μέτρο που ξεγράφει τη συνταξιοδότηση ακόμα και για τις εργαζόμενες μητέρες που είχαν γλιτώσει από τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις. Η κυβέρνηση κατάργησε όλα τα ειδικά όρια, ακόμα και για εργαζόμενους και εργαζόμενες που είχαν θεμελιώσει δικαίωμα, μεταθέτοντας τη συνταξιοδότηση στην ηλικία των 67 χρόνων, ή των 62 ετών με 40 έτη Ασφάλισης, με χρονικό ορίζοντα το 2022. Από τα όρια αυτά εξαιρούνται μόνο οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες σε βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα και οι γονείς παιδιών ΑμΕΑ, που έχουν αξιολογηθεί ως ανίκανα για εργασία.
Η «καμπάνα» χτυπά εκκωφαντικά για τις μητέρες ανηλίκων, που διέθεταν τα απαιτούμενα ένσημα και περίμεναν να συμπληρωθεί το όριο της ηλικίας, το οποίο βλέπουν τώρα να σκαρφαλώνει στα 67 τους χρόνια. Έχει δραματικές επιπτώσεις στις μεγαλύτερες σε ηλικία εργαζόμενες, που αναγκάστηκαν να σταματήσουν προσωρινά τη δουλειά για μερικά χρόνια όταν έκαναν οικογένεια, με αποτέλεσμα σήμερα αυτή η διακοπή να τους στερεί τη συνταξιοδότηση. Πολύ περισσότερο αφορά τις νέες γυναίκες, οι οποίες σε μεγάλο ποσοστό καταδικάζονται στην ανεργία, στην ευέλικτη απασχόληση, στα κάθε λογής προγράμματα προσωρινής και ανασφάλιστης δουλειάς.
Ήδη από το Σεπτέμβρη οι συνταξιούχοι έχουν υποστεί τις πρώτες μειώσεις στις συντάξεις τους, μειώσεις που προήλθαν από την αύξηση της εισφοράς του κλάδου Υγείας στις κύριες από 4% σε 6% και την καθιέρωση εισφοράς 6% στις επικουρικές συντάξεις, στις οποίες δεν υπήρχε. Άμεσες και δραματικές σε πολλές περιπτώσεις μειώσεις δρομολογούνται μέσα από την κατάργηση των κατώτατων συντάξεων και του ΕΚΑΣ σε όσους και όσες συνταξιοδοτούνται χωρίς να έχουν συμπληρώσει τα 67 τους έτη.
Οι περικοπές αυτές πλήττουν ιδιαίτερα τις γυναίκες συνταξιούχες, με δεδομένο ότι κατά τη διάρκεια τους εργάσιμου βίου τους κατάφεραν να συμπληρώσουν λιγότερα χρόνια ασφάλισης και εξασφάλισαν μόλις και μετά βίας την κατώτερη σύνταξη. Τώρα, το ποσό της σύνταξης αυτής μειώθηκε με πρόσφατη εγκύκλιο από τα 486 στα 392,61 ευρώ. Επιπλέον, από τον Ιούλη και στο εξής, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες που συνταξιοδοτούνται θα λαμβάνουν μόνο το μέρος της σύνταξης που αντιστοιχεί στις εισφορές που έχουν καταβάλει και όχι το σύνολο του ποσού της, μέχρι να φτάσουν στην ηλικία των 67 ετών.
Για όλο και περισσότερες γυναίκες η σύνταξη γίνεται άπιαστο όνειρο, με δεδομένη την αυξανόμενη ανεργία, τη μερική απασχόληση, την εκ περιτροπής εργασία, τα «διαλείμματα» στον εργάσιμο βίο τους, αλλά και την ανασφάλιστη δουλειά.
Με τη σφραγίδα της ΕΕ…
Τα παραπάνω δεν αποτελούν πρωτοτυπία των ελληνικών κυβερνήσεων αλλά ακολουθούν την αντιλαϊκή πεπατημένη που έχει χαράξει η ΕΕ. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά κείμενο μελέτης για λογαριασμό της Επιτροπής Δικαιωμάτων των Γυναικών και Ισότητας των Φύλων (FEMM) του Ευρωκοινοβουλίου, ανάμεσα στο 2012 και το 2014 σχεδόν όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ έκαναν «προσαρμογές» στα συνταξιοδοτικά τους συστήματα.. Αύξησαν και εξίσωσαν τα ηλικιακά όρια γυναικών και αντρών και περιόρισαν τις λεγόμενες «πρόωρες» συνταξιοδοτήσεις, με στόχο την επιμήκυνση του εργασίμου βίου, την προώθηση της «ενεργού γήρανσης», τη βελτίωση της «απασχολησιμότητας» των μεγαλύτερων σε ηλικία, γυναικών και αντρών.
Για να νομιμοποιηθούν οι αντιασφαλιστικές ανατροπές στη συνείδηση των γυναικών, ΕΕ και κυβερνήσεις συχνά επικαλούνται το γεγονός πως οι γυναίκες καταγράφουν μεγαλύτερο προσδόκιμο επιβίωσης από τους άντρες, που φτάνει συγκεκριμένα τα 82,4 έτη έναντι 76,4 ετών. Όμως, το γεγονός ότι οι γυναίκες ζουν περισσότερο δεν σημαίνει και ότι η υγεία τους βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση. Προφανώς, από τις μελέτες και τις αναλύσεις τους απουσιάζουν οι έρευνες για επαγγελματικές ασθένειες που αφορούν κατά πλειοψηφία τις εργαζόμενες γυναίκες, όπως για παράδειγμα οι μυοσκελετικές παθήσεις. Ούτε λαμβάνουν υπόψη πως οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις με τις οποίες δουλεύουν σε μεγάλο ποσοστό οι γυναίκες, συνεπάγονται χειρότερες συνθήκες και μεγαλύτερους κινδύνους, ακανόνιστα και «ανάποδα» ωράρια, που επιβαρύνουν τη σωματική και ψυχική τους υγεία.
Καλούμε τις γυναίκες του νομού μας τις εργαζόμενες, τις συνταξιούχες, τις νέες γυναίκες να μην αποδεχτούν το σύγχρονο μεσαίωνα που προωθούν στην Κοινωνική Ασφάλιση, ΕΕ και κυβέρνηση αλλά να πάρουν τώρα μέρος στις γραμμές των εργατικών σωματείων, του δημοκρατικού συλλόγου γυναικών που είναι μέλος της ΟΓΕ, στον αγώνα για να αντιπαλέψουμε αυτή τη νέα επίθεση.
