Σύγχρονοι Έλληνες που γοητεύονται περισσότερο από τα παραμύθια και λιγότερο από την πραγματικότητα, χάνοντας την αλήθεια απ’ τους ξεθεμελιωτές της όψιμης οικουμενικότητας. Μιας οικουμενικότητας που εκδηλώνεται ως δυναμικό σύστημα οικονομικών και ιδεολογικών αναγκαστικών σχέσεων πρακτικής και αλληλοεπηρεασμών.
Ένας διάσπαρτος αχταρμάς νεωτεριστικού πολιτισμού των εθνών, προστιθέμενος ως ρεταλιακή τσόντα και παραμορφωτικό πρόκτισμα, πάνω και δίπλα στα αυθεντικά μνημεία του Ελληνιστικού παρελθόντος.
Οικουμενικότητα ενός προσοδοφόρου συστήματος πλασματικών μύθων ασαφούς πολιτιστικού μεγαλείου, φιλοσοφικής σκέψης και διαχρονικής τόλμης, ζηλότυπα πλασμένης από την ελληνική λάσπη, έτσι για να δείχνει τον δρόμο στην μιμητική Δύση, ότι τίποτε δεν δημιουργείται χωρίς την όσμωση Ελληνικών ιδεών στα ανάμικτα διαλύματα πολιτιστικής και πολιτισμικής αναζήτησης της μοναχικής και θυμοφθόρας σύγκρουσης των φανταχτερών ιδεών τους.
Παρασυρόμενος από αυτά τα εχθρικά έθνη, τους γυρολόγους και τους νεκροθάφτες του ελληνικού πολιτιστικού βήματος, καλείται ο σύγχρονος Νεοέλληνας δεμένος πισθάγκωνα με τα οικονομικά δεσμά της Δυτικής φιλελεύθερης νεοδημοκρατίας των ολίγων, να επιλέξει ανάμεσα στο φυλετικό και πολιτιστικό δικό του υπόβαθρο και στους νέους και οργανωμένους εμπειροπόλεμους νομάδες της άγριας δύσης, που χτίζουν ορεινούς όγκους νέας πολιτισμικής και πολιτιστικής προσκύνησης.
Πορεία επίμοχθη, αντίξοη και τραυματική, προδοτική και πιθανότατα θανατική, μα πάνω απ’ όλα γοητευτική και μοναδικά Ελληνική.
Γι’ αυτούς τους λόγους αξίζει να γεννιέται κανείς και να πεθαίνει ως Έλληνας χωρίς ίχνος εθνικιστικής μισαλλοδοξίας, ιδεολογικής προπαγάνδας και στρεβλωτικής ερμηνείας.
