Η υπερβολική ανανδρία των δεσποτών μας, οδηγεί καθημερινά στην παρορμητική δικαιοσύνη του πλήθους.
Ενός πλήθους που αντιλαμβάνεται καθημερινά πως το κράτος μπορεί να αρπάξει με ένα νόμο ιδιωτικές περιουσίες, χωρίς να σκεφτεί καθόλου κάθε κοινωνική συνέπεια αυτής της εξαιρετικά ανήθικης απαλλοτρίωσης.
Μιας απαλλοτρίωσης κομμένης και ραμμένης στα μέτρα μιας υποτιθέμενης κοινωνικής μεταρρύθμισης και ενός δογματικού ονείρου που δεν λαμβάνει καθόλου υπ’ όψιν ούτε την φυσική πορεία των πραγμάτων, αλλά ούτε τις φυσικές ανθρώπινες αναγκαιότητες.
Φυσικές αναγκαιότητες που το ανάλγητο κράτος τις βαφτίζει λογικές και κοινωνικές αναγκαιότητες.
Αναγκαιότητες που δεν τις αντιλαμβανόμαστε, ούτε τις βλέπουμε ποτέ, διότι είναι κοινωνικώς αόρατες και πολιτικώς χρήσιμες εντάσσοντάς τες τεχνηέντως και κατά το δοκούν στο βαθύ πηγάδι των κωδίκων της άγνοιας μας.
Κρατικές μεθοδεύσεις με διαρκή ισχύ που γίνονται σοβαρές και δυστυχώς επικίνδυνες, μόνο την ημέρα που γίνονται ορατές οι συνέπειες τους, οι οποίες οδηγούν μονοδρομιακά στην αυτοδικία της επιβίωσης.
