Και όπως θα έλεγε ο ζωγράφος της νεότερης πολιτικής ιστορίας, το χρώμα αναπτύσσεται σε ορισμένα πολιτικά πρόσωπα, κάνοντας το καθένα ξεχωριστά μια απόλυτη μονάδα.
Η ειδική φωτεινή χρωματολογία βέβαια δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε πρόσωπα άγονα και όση καταφέρνει με τον καιρό να πιαστεί, σιγά-σιγά αφομοιώνεται απ’ το περιβάλλον και γίνεται λιγότερη, σκιερότερη και ξηρότερη.
Μέχρι να εγκολπωθεί απ’ την γενική χρωματολογία και να γίνει συστατικό ομοιομορφίας και επανειλημμένης εκδοχής στον ήδη υπάρχοντα χρωματικό όγκο της κομματικής μονοχρωμίας.
Δεν υπάρχουν φωτεινές πρωτοβουλίες κι όσες στην αρχή τόλμησαν να χαμογελάσουν ολίγον, ένεκα της πρωταρχικής και αρχάριας προοδευτικής τους παρόρμησης αμέσως καλύφθηκαν απ’ το γκρίζο της παλαιοκομματικής πυκνότητας και παρέμειναν απλές ακίνητες στιγμιογραφήσεις με μια υποβόσκουσα λαμπερή άποψη κάτω απ’ το μαύρο της σκοπιμότητας και το επιτρεπτό της οπτικής κομματικής γραμμής.
Περιορισμένο λοιπόν το χρώμα στα ζωγραφικά πεδία της κομματικής ακινησίας και αυτό διότι το χρώμα προτείνει διαύγεια και διάχυση του φωτός, υιοθετώντας μια νέα οπτική αντίληψη αραίωσης του γκρίζου και του ενδογενούς σκοτεινού.
Όμοια λοιπόν με την σκοτεινή χρωματογραφία στην κομματική καδροσύναξη παραμένει και η ατομική ακτινοβολία η οποία στην αρχή σκέφτονταν να ακολουθήσει κατά μόνας τα χαρακτηριστικά μιας εμπρεσιονιστικής σταυροφορίας και στο τέλος κατέληξε να γίνει αυστηρώς ενεργό συμπλήρωμα μιας αρμονικής χρωματολογικής συγκάλυψης πνιγμού κάθε υποβόσκουσας αναδυθείσας λαμπερής άποψης.
