Υπάρχει και άλλος δρόμος

Στη μνήμη του Τάσου Ισαάκ που έχυσε το αίμα του στα κράσπεδα της νεκρής ζώνης

Του προέδρου της Ένωσης Κυπρίων Μαγνησίας Αδάμου Μουζούρη

Το σημαντικότερο γεγονός από τον Ιούλιο του 1974, συνέβηκε την Κυριακή 11 Αυγούστου 1996, στο συρματόπλεγμα που κρατά φυλακισμένη την Πόλη του Ευαγόρα.

Ένας νέος οπλισμένος με το αψεμάτιστο όνειρο της επιστροφής και καβάλα στ’ άλογο της αποφασιστικότητας, του θάρρους και της ευψυχίας επιχείρησε- μαζί με άλλους ασυμβίβαστους- να διεκδικήσει το αναφαίρετο δικαίωμα του να πατά την γη των πατέρων του, την ποτισμένη με το ίδιο, όπως και το δικό του, ελληνικό αίμα εδώ και τρισήμισι χιλιάδες χρόνια. Το εγχείρημα του το πλήρωσε με βαρύ τίμημα με την ίδια τη ζωή του.

Το γεγονός έχει πολλές διαστάσεις και στέλνει πολλαπλά μηνύματα. Απομονώνω και σημειώνω μόνο τις εξής δυο διαστάσεις… Η πρώτη καταδείχνει ότι η νεολαία τη Νησιού είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει πέρα από τις θυσίες, αυτό που της ανήκει. Το δικαίωμα της διακίνησης και της εγκατάστασης στις κατεχόμενες από το βάρβαρο Αττίλα πατρογονικές της εστίες. Η νεολαία του Νησιού ασυμβίβαστη και απροσάρμοστη στα κελεύσματα των καιρών, της χλιδής, της καλοπέρασης και της αδιαφορίας, θέλει και μπορεί να προδιαγράψει και να υλοποιήσει τον αμετάθετο στόχο μας που είναι η απελευθέρωση των εδαφών μας.
Η νεολαία του Νησιού τολμηρή και άφοβη- με γυμνά χέρια αντιμετώπισαν τους λοστοφόρους, οπλοφόρους εγκάθετους του Ντεκτάς- και με περιφρόνηση στη βάρβαρη και εγκληματική, για άλλη μια φορά απάθεια των ένστολων του ΟΗΕ, έδωσε το στίγμα του αγώνα, ειδικά στους «φρόνιμους» που για άλλη μια φορά έβλεπαν το άδικο αίμα να χύνεται στα κράσπεδα του συρματοπλέγματος της ντροπής χωρίς να οργίζονται και χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι τα μετερίζια του αγώνα και οι θυσίες θα μας επιτρέψουν να αναπνεύσουμε ξανά αέρα λευτεριάς και όχι οι διαβουλεύσεις , οι συνεστιάσεις και οι «καλές υπηρεσίες».

Η νεολαία έδωσε το στίγμα του αγώνα και στους «συνετούς», ρεαλιστές, που για άλλη μια φορά μέτρησαν το μπόι τους και το βρήκαν, κοντύτερο από τις ανάγκες των καιρών. Έστειλε η νεολαία, επίσης και το μήνυμα στη διεθνή κοινή γνώμη και ειδικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την βάρβαρη συμπεριφορά του κατοχικού στρατού (πυροβόλησαν στο ψαχνό) και η βάναυση δολοφονική συμπεριφορά του Ντεκτασιακού καθεστώτος και έκανε μια πρόταση για ένα «πολύ – Νόμπελ» στον Μπούτρος Γκάλι και στους παρατρεχάμενούς του, αφού για άλλη μια φορά πέτυχαν το ακατόρθωτο να επιχειρήσουν να «αποδείξουν» ότι ο στυγερός θύτης είναι αθωότερος του θύματος, εισάγοντας νέες μεθόδους μαθηματικής σκέψης και με την απάνθρωπη απάθεια τους μπροστά στη θυσία του νέου, μας φανέρωσαν νέες αντιλήψεις «ανθρωπιάς» και «σεβασμού» του ύψιστου αγαθού, της ανθρώπινης ζωής, για την ασφάλεια της οποίας, φευ!, είναι και θεματοφύλακες.

Η δεύτερη διάσταση καταδείχνει ότι είναι καιρός μετά και από τη νέα εγκληματική και βάρβαρη θηριωδία των εγκάθετων του Ντεκτάς να επανατοποθετηθούμε αυτοκριτικά και , γιατί όχι, να αναθεωρήσουμε μορφές και πρακτικές του αγώνα μας που δυστυχώς οδηγούν στη διχοτόμηση του Νησιού. Είναι καιρός να απαγκιστρωθούμε από τις ατελέσφορες τακτικές επαναπροσέγγισης και συνύπαρξης τις οποίες όχι μόνο δεν τις επιθυμεί αλλά και τις ναρκοθετεί, και τις πνίγει στο αίμα, και τις οποίες τις ταυτίζουμε – δυστυχώς- με την καλοπέραση, τον ευδαιμονισμό, το μικρόψυχο συμφέρον και να περάσουμε σε πρακτικές με κύρια βάση την με γρηγορότερους ρυθμούς ενίσχυση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος και τη σφυρηλάτηση της αγωνιστικότητας του λαού μας οι οποίες πρακτικές να μην αποκλείουν καμία μέθοδο για να επιτρέψουμε νικητές στην Κερύνεια. Επίσης, πιστεύω ότι έγινε κατανοητό, μετά και από τη στυγερή δολοφονία του λεβεντονιού ότι μπήκε σε τροχιά αμφισβήτησης η λογική και ο ρεαλισμός. Όλο και περισσότεροι αγανακτούν και φωνάζουν: Φτάνει πια! Ως εδώ και μη παρέκει!

Η δολοφονία του 24χρονου πυρφόρου της λευτεριάς, επιβάλλει η Κυπριακή και Ελλαδική πολιτική ηγεσία, αμέσως, σταθερά και αμετάκλητα να καταγγείλουν και να θέσουν στο εδώλιο του κατηγορούμενου τον Ντεκτάς ως ειδεχθή εγκληματία πολέμου (αυτό φυσικά έπρεπε να είχε γίνει με επιμονή και σταθερότητα από τον Ιούλιο του 1974).

Η ενέργεια αυτή οφείλεται ως ελάχιστος φόρος τιμής στο αίμα του παλικαριού Τάσου Ισαάκ, από το Παραλίμνι, τη βίγλα της Νότιας εσχατείας του Ελληνισμού- που από τις 3.45 μ.μ. της Κυριακή 11 Αυγούστου 1996 λιπαίνει- στοιχειώνει το συρματόπλεγμα της ντροπής και της ατίμωσης του νέου Ελληνισμού. Αθάνατη η μνήμη του παλικαριού καρτερεί!

13 Αυγούστου 1996 *
* Το κείμενο δημοσιεύθηκε μια μέρα πριν τη θυσία του Σολωμού Σολωμού…

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.