Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, τα ψώνια είναι δεδομένα στο κέντρο της πόλης, για τους περισσότερους, ο καφές με φίλους επιβεβλημένος. Τα μαγαζιά με καφέ είναι ασφυκτικά γεμάτα, φοιτητές έχουν επιστρέψει στη βάση τους, σφύζει από ζωή η Χριστουγεννιάτικη πόλη και όλοι ανυπομονούμε για τον ερχομό των γιορτών. Καθόμαστε και εμείς σε ένα κεντρικό καφέ, σχεδιάζοντας τι θα κάνουμε στις γιορτές, αν θα βγούμε και που θα πάμε και όλα αυτά που συνοδεύουν κάτι τέτοιες ημέρες.
Δίπλα μου περνά ένα κορίτσι. Γύρω στα δέκα. Με μακριά, καστανόξανθα μαλλιά, κρατούσε στα χέρια της χαρτομάντιλα, νομίζω, δεν πρόσεξα και καλά, γιατί το βλέμμα μου καθηλώθηκε στα μάτια της. Τόσο όμορφα μάτια, τόση καθαρότητα βλέμματος, είχα καιρό να δω. Γαλανά, αλλά παραπονεμένα. Πολλές φορές, σε ανάλογες περιπτώσεις, προσφέρομαι να τους «χαρίσω» ή το κουλουράκι ή την τυρόπιτα που είναι κερασμένη από το μαγαζί. Άλλοι τα δέχονται με ευχαρίστηση, το κοριτσάκι σαν να θύμωσε που πέταξε στα μούτρα ένα τεράστιο «όχι». Σκέφτηκα, πως είναι δυνατόν ένα κοριτσάκι που ζητά βοήθεια, που προφανώς πουλάει την πραμάτεια του για να εξοικονομήσει λίγα ευρώ για να φάει, αρνείται να πάρει μια φρεσκοψημένη τυρόπιτα, και για να είμαι ειλικρινής, αγαπημένε μου αναγνώστη, κρίνω από τον εαυτό μου, που κάθε φορά λιγουρεύομαι είτε τα μπισκοτάκια, το κρουασάν ή το κεκάκι που συνοδεύει τον καφέ.
Έχοντας μείνει με το κουλουράκι στο χέρι, τόλμησα να της προτείνω ξανά να το πάρει. Αρνήθηκε και πάλι. Τη ρώτησα πως την λένε. «Χριστίνα» μου λέει και κατά λάθος την ακούμπησα. Έκανε πίσω, σαν να φοβήθηκε. Τρόμαξε, αλήθεια. Για να την ησυχάσω, την ρώτησα που μένει, που είναι γονείς της, αν έχει αδέλφια, αν πηγαίνει στο σχολείο. Η Χριστίνα είναι παιδί χωρισμένων γονιών, ζει με τους παππούδες της, έχει κόψει το σχολείο, γιατί η γιαγιά της είναι άρρωστη και χρειάζεται φάρμακα, και εκείνη πρέπει να δουλέψει για να φάνε όλοι, μαζί και τα αδέλφια της. Το βλέμμα της περιπλανήθηκε γύρω – γύρω, ψάχνοντας να δει υποψήφιους που θα θελήσουν να πάρουν από τα χαρτομάντιλα της. Λίγο πιο δίπλα, παιδάκια φωνάζουν από χαρά, παίζοντας σε έναν παιδότοπο. Το όμορφο της βλέμμα «κόλλησε» εκεί και μακάρι να ήμουν μέσα στο μυαλό της για να μπορούσα να καταλάβω τι σκέφτεται. Ίσως το πόσο άδικη είναι η ζωή απέναντι της ή ότι θα ήθελε να βρίσκεται και αυτή μέσα σε εκείνο το μεγάλο φουσκωτό παιχνίδι με τους φίλους της και να παίζει. Απλά πράγματα, που για εκείνη φαντάζουν εξωπραγματικά.
Εκείνο που με πονά περισσότερο είναι ότι αυτό το κορίτσι, αλλά και τόσα άλλα παιδάκια που είναι αναγκασμένα μέσα στο κρύο να γυρνούν στους δρόμους και να δουλεύουν, είναι εκεί έξω, τρομαγμένα.
