Άκουγα προχθές στην παραλία μια μητέρα να φωνάζει στο παιδάκι της, προκειμένου εκείνο να μην απομακρυνθεί από κοντά της. Κλασσική μητέρα, σκέφτηκα. Υπερπροστατευτική, που ακόμη και σαράντα βαθμούς να έχει έξω εκείνη θα σε κυνηγάει να ρίξεις μια ζακέτα πάνω σου μήπως κρυώσεις, που θα σου υπενθυμίζει κάθε λίγο και λιγάκι ότι δεν θα πρέπει να τρως πολλά παγωτά γιατί θα σε πιάσει ο λαιμός σου, ούτε φυσικά να πίνεις κρύο νερό γιατί το ίδιο είχε πάθει και ο Γιαννάκης της παραπάνω γειτονιάς και ακόμη ταλαιπωριέται και η λίστα δεν έχει τελειωμό, αγαπημένε μου αναγνώστη.
Όλοι κάπως έτσι μεγαλώσαμε, με τις μανάδες να μας έχουν στο κατόπι, και ακόμη και ολόκληρα παιδιά να έχουμε γίνει, για εκείνες πάντα θα είμαστε τα μωρά τους, που θα πρέπει να τα προσέχουν και να τα συμβουλεύουν, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Κάποιες στιγμές μας τσατίζουν, αλλά όπως έχω ξαναγράψει, ότι και να μας κάνουν, όσο και τα νεύρα αν μας σπάνε καμιά φορά, τις αγαπάμε, έστω και αν δείχνουμε ότι δεν τις λαμβάνουμε υπόψη. Και στα 34 μου, οφείλω να το ομολογήσω. Οι μανάδες, τις περισσότερες φορές, έχουν δίκιο. Γιατί μη μου πεις ότι δεν είχε δίκιο η μάνα, όταν τσίριζε και έλεγε να μην τρώμε γαριδάκια, σοκολάτες, μερέντα και παγωτά και μας κυνηγούσε από πίσω να φάμε κανένα όσπριο.
Να, τώρα τα αποτελέσματα, που τρέχουμε σε διαιτολόγους και γυμναστήρια και καθιερώσαμε το ταπεράκι στη δουλειά, όταν η δόλια μάνα μας είχε «φάει» τα αυτιά από μικρά να μην προτιμάμε τα ετοιματζίδικα, αλλά τα δικά της φαγητά. Μη μου πεις, επίσης, ότι δεν είχε δίκιο, κάθε φορά που σου έλεγε «πρόσεχε» ή «για το δικό σου καλό το λέω». Γιατί μπορεί να θυμώναμε μαζί της όταν εκείνη σε καθετί που της ζητούσαμε έλεγε «όχι» ή προτιμούσε το «μη», μεγαλώνοντας όμως καταλάβαμε ότι η μάνα δεν το έλεγε από κακία, ούτε για να εναντιωθεί απέναντι μας, παρά μόνο ήθελε να μας προστατέψει, μέσα από τις δικές εμπειρίες, μέσα από όλα όσα εκείνη είχε ζήσει και που προφανώς δεν ήθελε να περάσουμε και εμείς. Εκεί βέβαια που μας αποτελειώνει, και σίγουρα όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί από μέσα μας «βρε λες να έχει δίκιο;», είναι όταν μετά από τσακωμούς, διαφωνίες και φωνές, γυρνούν και λένε «δεν θα κάνεις και εσύ παιδιά; Τότε να σε δω».
Και μπορεί πάνω στα νεύρα μας και εμείς να θεωρούσαμε την τακτική της αυτή τρελή, υπερπροστατευτική, μπορεί καμιά φορά και υπερβολική, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να μας δώσει να καταλάβουμε αυτά που κατά την γνώμη της δεν μπορούσαμε, αλλά με το πέρασμα των χρόνων, μη νομίζετε μανάδες, κατανοούμε πλήρως ότι τα ίδια και ίσως χειρότερα θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και εμείς από τα παιδιά μας. Μη κοιτάτε που το παίζουμε προοδευτικοί και ανοιχτόμυαλοι. Ελπίζω να μας βλέπετε από κάπου και να το ευχαριστιέστε και να γελάτε, αλλά που θα πάει, κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, θα γελάσουμε και εμείς…
