Νομίζω πως τα διεθνή ΜΜΕ βρήκαν στη χώρα μας τελευταία ένα νέο εξιλαστήριο θύμα. Δημιουργούν μια εικόνα που δεν είναι καθόλου κολακευτική να το πω, είναι εξευτελιστική να το πω, που φτάνει στα όρια του χλευασμού να το πω… είναι πάντως άδικη, γενικευτική, στερεοτυπική.
Ξέρω πολύ καλά πως δεν φταίνε μόνο οι άλλοι. Τις πιο πολλές φορές μόνοι μας βγάζουμε τα ματάκια μας. Αφήνουμε πρόσφορο έδαφος – είναι η αλήθεια. Το έχουμε αποδείξει πάμπολλες φορές στη νεότερη ιστορία μας πως ως λαός είμαστε και απρόσεχτοι και πολλά άλλα είμαστε (να μην απαριθμήσω τώρα τα ελαττώματα της φυλής), διαφορετικά δεν θα φτάναμε ως εδώ. Θα είχαμε αποφύγει αυτήν την τραγική κρίση που σε πολλά επίπεδα βασανίζει την ελληνική κοινωνία αλλά και τον διασυρμό.
Όμως τα διεθνή ΜΜΕ που διαμορφώνουν την παγκόσμια κοινή γνώμη έχουν τεράστια δύναμη και απεριόριστη εξουσία. Φοβάμαι πως από τώρα και στο εξής, όποια δίκια και να έχει η ελληνική κοινωνία όταν ζητά μια διαπραγμάτευση, ποτέ δεν θα μπορέσει να τα αναδείξει διότι, θα θεωρείται, περισσότερο τώρα, πρωταθλήτρια στην έλλειψη σοβαρότητας και ανευθυνότητας, προσωποποίηση της τεμπελιάς και της ανικανότητας.
Προσωπικά με νοιάζει πολύ η εικόνα της χώρας μας στους έξω. Δεν ξέρω αν το θέμα είναι προσωπικό – γιατί λένε ότι σε νοιάζει πολύ τι λένε οι άλλοι για σένα μόνο αν έχεις μειωμένη αυτοεκτίμηση. Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που αισθάνεται έτσι. Ξέρω όμως ότι λυπάμαι που αρκετοί συμπατριώτες μας οι οποίοι αυτή τη στιγμή ζουν, εργάζονται κι επιτυγχάνουν στο εξωτερικό, πολλές φορές προτιμούν να κρύψουν ότι είναι Έλληνες γιατί όλο και κάποιος θα βγει να τους… γυρέψει πίσω τα δανεικά. Λυπάμαι που με όλο αυτό μπορεί να δημιουργηθεί και σε μας μίσος για όλους τους άλλους και να προκριθεί η επιλογή της απομόνωσης, δηλαδή αφού δεν θα τους λείψουμε, ας μαζευτούμε στη γωνίτσα μας. Ήδη άρχισαν περισσότερο να ακούγονται φωνές όπως «έξω από το ευρώ» ή «έξω από την Ευρώπη». Είναι φυσικό όταν δεν σε θέλουν οι άλλοι και «δεν θα τους λείψεις», να ταμπουρώνεσαι πίσω από έναν αρνητισμό που όμως είναι αμφίβολο πού θα σε οδηγήσει.
Λυπάμαι πολύ, τέλος, που το άλλο πρόσωπο της χώρας μας μένει πιο αθέατο και από την αθέατη πλευρά του φεγγαριού. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι σε αυτή τη χώρα που κάνουν πράγματα. Και καλά πράγματα. Σε όλους τους τομείς.
Όμως, η δουλειά αυτών των παιδιών, ούτε όποια δουλειά είναι άξια σεβασμού που προέρχεται από τη χώρα μας, θα προβληθεί ποτέ. Επίσης, ούτε το πρόβλημα της ανεργίας και της εξαθλίωσης που μαστίζει τον Ελληνικό λαό. Εξάλλου εμείς οι Έλληνες είμαστε… απλά φυγόπονοι. Προβάλλεται η τεμπελιά μας, σιγά μην ασχοληθούν σοβαρά με το πρόβλημα…
