Τελειώνει και ο Ιούλιος. Δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασε πάλι ο καιρός, πότε περιμέναμε να έρθει το καλοκαίρι, και τώρα μας απομένει ακόμη ένας μήνας να απολαύσουμε μερικές μέρες ηρεμίας και ξεκούρασης. Η αλήθεια είναι πάντως, αγαπημένε μου αναγνώστη, πω ς για κάποιο λόγο νοστάλγησα το χειμώνα. Θα με πεις, τρελή, και πως το πετρέλαιο και τα ξύλα για το τζάκι μας έλειψαν, αλλά με κούρασε και το καλοκαίρι. Γιατί μπορεί να χαλαρώνουμε την περίοδο αυτή, να τα βλέπουμε κάπως αλλιώς και ίσως πιο αισιόδοξα τα πράγματα, αλλά μου έλειψε η θαλπωρή και η ζεστασιά που προσφέρει ο χειμώνας. Ξέρω, πάλι θα μου πεις, ότι να φάμε δεν έχουμε, το ραπανάκι για την όρεξη μας λείπει. Ίσως να έχεις δίκιο.
Άλλωστε, όλοι μας, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, αντιμετωπίζουμε οικονομικά προβλήματα, αδυνατούμε να τα βγάλουμε πέρα, έχουμε περικόψει στο μισό τα έξοδα, θεωρούμε υπερβολή το να βγούμε να πιούμε έναν καφέ, και δεν το συζητώ, η σκέψη και μόνο ότι θα έρθει και πάλι χειμώνας και θα πρέπει να βρούμε λεφτά για να γεμίσουμε τη δεξαμενή με πετρέλαιο, μας προκαλεί άγχος. Στεναχωριέμαι όμως, και με τη σκέψη μόνο, ότι υπάρχουν συνάνθρωποι μας που δεν έχουν που να μείνουν, που σκέφτονται τον χειμώνα και τρέμουν στην ιδέα πως θα είναι έξω στο κρύο και δεν θα μπορούν να βρουν ένα μέρος να πάνε να απαγκιάσουν, που θα βασανιστούν, χωρίς να βρίσκουν λύση στο πρόβλημα τους. Τις προάλλες καθόμουν σε ένα μαγαζί.
Περνούσε από δίπλα μου ένας κύριος και ζητούσε επίμονα ένα τσιγάρο. Τα ρούχα του ήταν βρώμικα, ήταν όμως ευγενικός. Ρωτώντας τον καταστηματάρχη για την περίπτωση του συγκεκριμένου κυρίου, έμαθα ότι πρόκειται για κάποιον που ζει χρόνια έτσι, στους δρόμους, γυρίζει στην περιοχή των Παλαιών και ζει από αυτά που του δίνουν οι επιχειρηματίες της περιοχής. Θα μου πεις υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις. Το ξέρω. Αυτό όμως που μου προκάλεσε θλίψη, ήταν η συμπεριφορά ενός συμπολίτη μου και της παρέας του, που όταν ο εν λόγω κύριος κοντοστάθηκε από πάνω τους, την ώρα που εκείνη έτρωγαν την καλοψημένη μπριζόλα τους, και τους ζήτησε ένα τσιγάρο, μόνο που δεν τον κυνήγησαν. Του μίλησαν με τόσο απαίσιο ύφος, λες και τους ζήτησε δανεικά.
Μάλιστα, δεν δίστασαν να κάνουν συστάσεις στον μαγαζάτορα, που «αφήνει τέτοιο κόσμο να πηγαινοέρχεται πάνω από τα κεφάλια τους». Ακόμη και για κάποιο αδέσποτο, είμαι σίγουρη ότι μπορεί και να μιλούσε καλύτερα. Απέναντι όμως σε μια ανθρώπινη ψυχή, που προφανώς και δεν είναι επιλογή του να είναι στο δρόμο, δεν τον ένοιαζε, απλά επιδεικτικά άναψε το τσιγάρο του, παίρνοντας έτσι την εκδίκηση του. Και να σου πω κάτι; Πιο πολύ λύπηση ένιωσα για τον συγκεκριμένο, παρά για τον άτυχο φτωχό, που τέτοια ήταν η αξιοπρέπεια του που δεν θέλησε να δημιουργήσει περαιτέρω πρόβλημα και απομακρύνθηκε ήσυχα. Προφανώς θα γνωρίζει αυτό που είχε πει κάποτε ο Μονταίν πως «όσο ψηλά και αν κάθεται κάποιος, κάθεται στον πισινό του». Ας μην το ξεχνάμε και εμείς οι υπόλοιποι…
