Η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί στα κρυφά σχεδόν, την υπόθεση της εξαφάνισης ενός γλυκύτατου παιδιού από τη σχολή που σπούδαζε στα Γιάννενα βαριανασαίνοντας και ξορκίζοντας το κακό, φτύνοντας τον κόρφο της για να μην πέσει παρόμοιο κακό στο σπίτι της. Στα κρυφά. Γιατί στα φανερά κανείς δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτό τον εφιάλτη για κάθε γονιό και προτιμά να μην το σκέφτεται και να μην το συζητά, σαν να μην έχει συμβεί .
Το παιδί είχε κακοποιηθεί ψυχολογικά μέσα στην Εστία της Σχολής. Το κλείδωναν στην ντουλάπα. Το απαξίωναν λεκτικά. Το κρεμούσαν από το παράθυρο. Το ταπείνωναν σε δημόσιους χώρους. Ποιοι; Οι συμφοιτητές του. Οι συνομήλικοι του. Οι συντοπίτες του. Οι συμπατριώτες του. Προσπαθώντας να μείνω μακριά από λαϊκισμούς και υπερβολές σε αυτές τις περιπτώσεις λυπάμαι και τα δυο παιδιά. Και το θύμα και τον θύτη, ο οποίος συνήθως παρά του ότι είναι ο κακός της υπόθεσης, κρύβει μια θλιβερή πληγή ή μια ιστορία. Κι έτσι το πιάνω από πιο πίσω. Τι είδους γονείς μεγαλώνουν τέτοια ελλειμματικά παιδιά; Χωρίς αξίες, χωρίς αρχές, χωρίς συναίσθημα;
Το πρόσωπο του Βαγγέλη έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου. Μια ευγενική πεντακάθαρη φυσιογνωμία, μια λίγο μελαγχολική έκφραση, ένα παλικαράκι που έπιασε να ανθίζει προσπαθώντας να προσδιορίσει την ταυτότητα του σε ένα βίαιο και εχθρικό περιβάλλον στο οποίο τα άλλα παιδιά δεν ήταν σαν κι αυτόν.
Το παιδί χάθηκε και μια καλοστημένη μηχανή εμπορευματοποίησης του ανθρώπινου πόνου έβαλε μπρος τα γρανάζια.
Τόσες μέρες περάσανε με την οικογένεια να στεγνώνει από αγωνία και χιλιάδες αναρτήσεις σε ειδησεογραφικά blog και site.
Λεπτομέρειες που δεν αφορούν κανέναν παρά μόνο σφίγγουν την καρδιά και σκορπούν σκοτάδι, χιλιοειπωμένες με διαφορετικούς τίτλους τη φορά. Στιγμές που ο καθένας απεύχεται να ζήσει μακριά από την οικογένεια του αναπαράγονται συνεχώς, πολλές φορές χωρίς κανένα σεβασμό προς το αγνοούμενο. Μακάρι το παιδί να βρεθεί ζωντανό. Να βρεθεί όμως για να γλυτώσει από την απίστευτη αυτή αγωνία η οικογένεια που σπαράζει καρδιές με την αξιοπρέπεια της. Να βρεθεί και όσοι του προκάλεσαν αυτό το κακό να δούνε τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς να τιμωρούνται. Όσο για τα ίδια; Αυτά ας μείνουν έξω, άλλωστε πάντα θα είναι κλεισμένα μέσα στη δική τους, προσωπική φυλακή.
