Θα ξεχωρίσουμε ποτέ από τη μάζα;

Πρέπει να το παραδεχτούμε, αγαπημένε μου αναγνώστη. Είμαστε περίεργα πλάσματα. Όπως περίεργες είναι και οι σχέσεις που αναπτύσσουμε μεταξύ μας. Θεωρούμε πλέον δεδομένο να κρυβόμαστε πίσω από μια οθόνη υπολογιστή, θεωρώντας, βλακωδώς βέβαια, ότι μαζί κρύβουμε και το φόβο ή τις ανασφάλεια μας. Δεν μπορώ να το καταλάβω όμως. Πως γίνεται ένας άνθρωπος που έχει αυτό που λέμε «αστέρι», που το βλέπεις ότι γεννήθηκε για να ξεχωρίσει και για να προοδεύσει στη ζωή του, να προσπαθεί επιμόνως να γίνει ένα με τους άλλους; Τόσο πια γλυκός και ιδανικός πιστεύει ότι είναι ο κόσμος εκείνος της μάζας, που επιθυμεί διακαώς να ενταχθεί στους κόλπους του; Τι φοβάται; Μήπως τον κατηγορήσουν; Μήπως τον απορρίψουν; Μήπως τον κοροϊδέψουν; Πως καταφέρνουμε να σκοτώνουμε οι ίδιοι τις ζωές μας, ιδέα δεν έχω.

Τρέχουμε πίσω από μόδες, από ανούσια πράγματα, κάνουμε ότι και οι άλλοι, δίχως να αναδεικνύουμε κομμάτια της προσωπικότητας μας, που προφανώς μας κάνουν και ξεχωριστούς. Μήπως μπορείς να μου πεις, αγαπημένε μου, που ακριβώς βρίσκεται το όφελος όταν γίνεσαι πιστό αντίγραφο, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι αυτό μόνο όφελος δεν θα σου προσφέρει; Ας κάνουμε ένα πείραμα. Ας κλείσουμε τα μάτια και ας παρατηρήσουμε τον εαυτό μας να βγαίνει, να διασκεδάζει, να δουλεύει, να συνομιλεί, να ζει. Έχεις την εντύπωση πως δεν θα να αναφωνήσουμε «μα καλά, πάει καλά; Τι είναι αυτά που κάνει;».

Φοράμε τα ίδια ρούχα, χρησιμοποιούμε τις ίδιες εκφράζεις, έχουμε φτάσει στο σημείο να σκεφτόμαστε το ίδιο. Φοβόμαστε να δείξουμε αυτό που είμαστε, να πούμε τη γνώμη μας, μήπως κάποιος μας κακοχαρακτηρίσει, μας χλευάσει. Κάπου παραστρατήσαμε, έχω την εντύπωση. Χάσαμε τις αξίες, τα συναισθήματα δεν μας λένε τίποτα, βλέπουμε άνθρωπο δίπλα μας να μας ζητά βοήθεια και γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη. Υπάρχει και χειρότερο. Μαθαίνουμε τα παιδιά να κάνουν το ίδιο. Τα προστατεύουμε σε τέτοιο βαθμό που είναι άβουλα.

Κάνουν ότι θέλει ο μπαμπάς και η μαμά. Σκέφτομαι ότι δεν μπορεί. Μια άτυχη στιγμή περνάμε και στο σύντομο μέλλον κάτι θα γίνει και θα αρχίζουμε να βρίσκουμε και πάλι τους παραμελημένους εαυτούς μας. Τόλμη χρειάζεται. Να ξεχωρίσουμε, να μιλήσουμε, να εκφραστούμε ελεύθερα, να δείξουμε συμπόνια και να απλώσουμε το χέρι στον συμπολίτη μας. Σκέψου, τι όμορφες λέξεις είναι το νοιάζομαι, αγαπώ, συμπονώ, βοηθώ, υπάρχω, γελώ, ζω. Ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε πλέον. Ας βγούμε έξω στο φως. Στο χέρι μας είναι να δώσουμε αξία σε ότι ζούμε. Τι λες; Θέλεις να είσαι άνθρωπος ξεχωριστός ή θα αφήσεις να σε πάρει μαζί του το ποτάμι της μάζας;

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.