Μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο, θέλοντας να ψάξω για ένα δωράκι που ήθελα να πάρω. Και μάλλον είχαν πολύ καιρό να μπω, γιατί με το που άνοιξα την πόρτα και ήρθαν στην μύτη μου οι μυρωδιές από το χαρτί των τετραδίων, είδα τα μολύβια και τις γόμες, μύρισα κόλλα και αντίκρισα τις σχολικές τσάντες, στο μυαλό μου ήρθαν οι δικές μου στιγμές μέσα σε έναν «ναό», γιατί κάπως έτσι το βλέπαμε τότε με τα παιδικά μας μάτια, όπου εκεί μέσα μπορούσαμε να βρούμε και να αγοράσουμε όλα εκείνα τα πολύτιμα, για να πάμε στο σχολείο, να κάνουμε το «κομμάτι» μας στον διπλανό μας, να «συναγωνιστούμε» για το ποιος έχει την καλύτερη κασετίνα ή τις ωραιότερους μαρκαδόρους.
Στο ταμείο, βρίσκονταν μια κυρία με το κοριτσάκι της, που ζητούσε σώνει και ντε να πάρει μια τσάντα, γεμάτη καρδούλες, λουλουδάκια, φούξια και έντονα χρώματα, πολύ μεγαλύτερη από το μπόι της. Η μαμά της ήταν αντίθετη. Και θυμήθηκα ότι εμείς, οι περισσότεροι για να μην λέω όλοι, δεν είχαμε ότι μόνο την ευκαιρία να ανοίξουμε το στόμα μας και να απαιτήσουμε να μας πάρουν το ένα ή το άλλο, αλλά δεχόμασταν με ευχαρίστηση ότι μας έπαιρναν οι γονείς μας. Και με αφορμή τη σκέψη μου αυτή, θυμήθηκα να χτυπά το κουδούνι, τα γαριδάκια να κρύβονται βιαστικά στην σάκα Παξός και η αίθουσα να μυρίζει κηρομπογιά ανακατεμένη με ξύσματα ξυλομπογιάς Faber Castell. Θυμάσαι;
Οι σχολικές μας τσάντες ήταν μάρκας Παξός, κατασκευάζονταν στην Ελλάδα και τις διαφήμιζε ο Παύλος Κοντογιαννίδης με το μνημειώδες «Παξός και ξερός».
Στις άκρες των μολυβιών στερεώναμε άσχημους Ευχούληδες με μωβ μαλλιά και μικρότερα, πιο απλά λαστιχένια ζωάκια-γόμες Τα τετράδιά μας είχαν μια ομοιογένεια: Ήταν μπλε, με μία μόνο διακριτική ετικέτα που έγραφε πάνω «Διεθνές» και κάτω “SUPER”, έτσι με κεφαλαία. Τα αγαπημένα μας ήταν εκείνα με τις γραμμές στο κάτω μόνο μισό της σελίδας –το πάνω μισό ήταν κενό για ζωγραφιές. Τα βιβλία μας τα ντύναμε είτε με διάφανο αυτοκόλλητο, είτε με αποσπώμενες ζελατίνες με σχεδιάκια. Τα πολύχρωμα Stabilo ήταν το φετίχ όσων θεωρούσαν ότι είχαν μεγαλώσει πια πολύ για να χρησιμοποιούν Μαρκαδόρους Carioca και κηρομπογιές.
Τα βιβλία μας είχαν απαραιτήτως αυτοκόλλητες ετικέτες με ζωάκια/ πριγκίπισσες της Ντίσνεϊ/ Φίντο Ντίντο/ διάσημους ποδοσφαιριστές. Η φτηνή δικαιολογία για την ύπαρξή τους ήταν ότι τα βιβλία μας έπρεπε να γράφουν το όνομά μας «για να μην τα χάσουμε». Για τις κασετίνες, θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες. Πάνινες, μεταλλικές, μεγάλες, μικρές, ήταν ο μοναδικός ίσως λόγος για τον οποίο χαιρόμασταν κάθε Σεπτέμβρη που πλησίαζαν οι μέρες να ανοίξουν τα σχολεία. Οι πιο δημοφιλείς ήταν οι «έτοιμες», που περιείχαν όλα τα απαραίτητα (μολύβια, γόμες, χάρακες και διάφορα πράγματα που δεν ήξερες σε τι χρησιμεύουν) καλά στερεωμένα στο εσωτερικό τους με λαστιχάκι. Έκαναν και πολύ ωραίο δωράκι, για τους φίλους που είχαν γιορτή Σεπτέμβριο-Οκτώβριο.
Όλοι για κάποιο μυστήριο λόγο πιστεύαμε ότι εκείνη η γόμα που ήταν από τη μια μεριά πορτοκαλί και από την άλλη μπλε, «έσβηνε και στυλό». Άσχετα που όσες φορές το είχαμε προσπαθήσει, το αποτέλεσμα ήταν είτε κάτι μπλε μουτζούρες είτε σκισμένο χαρτί, ή και τα δύο. Εμείς εξακολουθούσαμε να το πιστεύουμε, μη σου πω πως εγώ το πιστεύω μέχρι σήμερα…
