Δεν είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με σκηνές βίες. Και άλλες φορές έχουμε δει και ακούσει για περιστατικά βίας, περιγραφές για ακρωτηριασμούς, θανάτους παιδιών και γενικότερα αμάχων, αίματα και ανθρώπους καμένους. Διαβάζαμε στην εφημερίδα, με κάθε λεπτομέρεια για τις σφαγές ανθρώπων και είχαμε την εντύπωση ότι ήμασταν και εμείς μέρος του περιστατικού. Λιγοστές εικόνες, χιλιάδες λέξεις όμως που σου τρυπούσαν το μυαλό. Λέξεις που σε έκαναν να ανατριχιάσεις, να κλάψεις, να αναρωτηθείς «γιατί», να νιώσεις τον πόνο του άλλου που χάνει κάποιον δικό του, να πονέσεις για την ανθρώπινη ύπαρξη. Ακόμη και όταν μέσα στην καθημερινότητα, από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, ξεχνιόμαστε λιγάκι, όταν όμως έρχεται μια νέα είδηση στην επιφάνεια, που τώρα τελευταία δυστυχώς με αυτά που βλέπουμε στη Γάζα, ξαναρχόμαστε αντιμέτωποι με την φρίκη.
Μακάρι να μην γνωρίζαμε ποτέ τι θα πει πόλεμος. Να μην μαθαίναμε ποτέ τι σημαίνει βία. Να μην βλέπαμε ανθρώπους να βιώνουν εμφυλίους. Γιατί στα γράφω όλα αυτά αγαπημένε μου αναγνώστη; Γιατί, ειδικά τον τελευταίο καιρό, το κακό έχει παραγίνει. Κάτι το ίντερνετ που τα πάντα τρέχουν με ταχύτητα φωτός, κάτι που το dna μας συνήθισε στο αίμα και στη βία, κάτι που όλοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτούν τη δική μας επιθυμία για «δίψα για αίμα», έχει γεμίσει ο κόσμος με φωτογραφίες και βίντεο που προκαλούν ανατριχίλα.
Να δεις μια φωτογραφία, το βρίσκω λογικό. Δυο, άντε να το ανεχτείς. Να περνάνε όμως από μπροστά σου καθημερινά εικόνες με πτώματα, με ακρωτηριασμένους συνανθρώπους μας, με βόμβες να ξεκληρίζουν ολόκληρους συνοικισμούς, με γονείς να κρατάνε στα χέρια τους τα διαμελισμένα τους παιδιά, να βλέπουμε στρατιώτες να πυροβολούν εξ επαφής άμαχους, να τους καίνε, πόσο να το αντέξεις; Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, προφανώς και δεν χρειαζόμαστε να βλέπουμε τόσο αποκρουστικές εικόνες για να ευαισθητοποιηθούμε. Δεν χρειάζεται να γινόμαστε μέρος της φρίκης, αυτό είναι άρρωστο. Δεν μπορεί να περιμένεις να ευαισθητοποιηθείς από ένα φρικιαστικό βίντεο που θα δεις να σκοτώνονται παιδιά, αντίθετα πιστεύω ότι αρχίζεις να συνηθίζεις στη βία, στο αίμα, την κακομεταχείριση.
Το αντιμετωπίζεις σαν κάτι φυσιολογικό. Έχοντας δει δεκάδες βίντεο, έχοντας αντικρίσει χιλιάδες άψυχα κορμιά, κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, γίνεσαι αναίσθητος. Άσχετα αν εκείνη τι στιγμή λυπηθείς, αν γράψεις κάτω από τη φωτογραφία ένα δακρύβρεχτο σχόλιο, αν απασχολήσει για λίγο το μυαλό σου, λίγο πιο κάτω θα δεις για το που λιάζει το κορμί της μιας εγχώρια σταρ και θα μπεις στη διαδικασία να δεις σε ποια παραλία συχνάζει ή αν προτιμά να τρώει αστακό ή σούσι. Και αυτό που με θλίβει περισσότερο; Το ότι συνηθίσαμε. Και στα κουτσομπολιά, τις ρετουσαρισμένες φωτογραφίες ηθοποιών και τραγουδιστών με τα νέα τους αμόρε, αλλά το χειρότερο, τους σκοτωμένους συνανθρώπους μας…
