Διαβάζω και βλέπω ρεπορτάζ από το πρωί για την οικογένεια που βρέθηκε να μένει μέσα στο αυτοκίνητο της για τουλάχιστον δεκαπέντε ημέρες. Γονείς και δυο μικρά παιδιά, αναγκασμένα από την οικονομική ανέχεια τους, «μετακομίσουν» μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Βλέποντας τις εικόνες, ανατριχιάζεις. Βάζεις στη θέση τους εσένα και αναρωτιέσαι: Μπορεί αλήθεια μια οικογένεια να επιβιώσει κάτω από τέτοιες συνθήκες;
Προφανώς και όχι. Παρόμοιες καταστάσεις έχουμε δει και στο Βόλο.
Μια πιο κλειστή κοινωνία, που όλα «τρέχουν» πιο γρήγορα, οι συμπολίτες άμεσα κινητοποιούνται και βρίσκεται άμεσα λύση. Σε αυτή την περίπτωση όμως, έπρεπε να περάσουν τόσες ημέρες, ούτε καν ο δήμαρχος της περιοχής να φανταστείς δεν είχε την παραμικρή ιδέα, να βρεθεί κάποιο τηλεοπτική κανάλι και να κινητοποιηθούμε όλοι. Συγκινητικό, να βρίσκεται ένας ηλικιωμένος, που προσφέρει το σπίτι του για να μείνει η οικογένεια, την ίδια στιγμή που ένα ολόκληρο κράτος κινείται σε ρυθμούς «βγαίνω ή μένω στο μνημόνιο», έχοντας ακόμη το θράσος να μιλάνε για success story και πως η Ελλάδα έχει βγει από το τούνελ και ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Χριστέ μου, που ζουν όλοι αυτοί; Δεν βλέπουν γύρω τους;
Δεν διαβάζουν εφημερίδες, δεν κυκλοφορούν στις πόλεις, δεν βλέπουν τα ρεπορτάζ από τα συσσίτια και από τις ουρές του ΟΑΕΔ όπου συνωστίζεται ο κόσμος σε αναζήτηση μιας δουλειάς; Δεν ακούν τις φωνές των συνταξιούχων, αλλά και εκείνων που τους έχουν κόψει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Είναι τόσο εκτός πραγματικότητας όλοι αυτοί, που κατά τα άλλα βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα και μας φλομώνουν με την δήθεν ευαισθησία τους;
Γιατί για δήθεν ευαισθησία μιλάμε. Γιατί όταν έρχονται στα αυτιά μας τέτοιες ειδήσεις που αφορούν συνανθρώπους μας που έχουν την άμεση βοήθεια μας και το κράτος δεν είναι το πρώτο που θα προστρέξει δίπλα τους, ε, τότε τι να πω.
Τι να περιμένουμε από αυτούς που άλλα λένε και άλλα κάνουν; Πώς να πιστέψεις και πάλι στα λόγια αυτών που προεκλογικά σου λένε πως θα βρίσκονται δίπλα σου και όταν περνάνε τέσσερα χρόνια δεν θυμούνται καν την ύπαρξη σου;
Δεν θέλουμε άλλο τέτοιους «ευαίσθητους»! Μπουχτίσαμε από τα «δάκρυα» τους. Φτάνει πια. Ακόμη μια φορά απέδειξαν πόσο «αλλού» βρίσκονται, και ακόμη μια φορά ο απλός κόσμος απέδειξε ότι ακόμη και αν δεν του περισσεύουν, ακόμη και αν και ο ίδιος δεν βρίσκεται στην καλύτερη οικονομική κατάσταση, θα προστρέξει και θα βοηθήσει τον συνάνθρωπο του που υποφέρει. Ίσως γιατί είναι οι μόνοι που ξέρουν τι πάει να πει φτώχεια, να μην έχεις να πας στο σπίτι σου ένα κομμάτι ψωμί ή λίγο γάλα για τα παιδιά σου…
