Σου έχω ξαναπεί πόσο μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Το πώς κινούνται, πως εκφράζονται, πως κουνούν τα χέρια τους, τις εκφράσεις τους προσώπου τους. Παρατηρώ λοιπόν, αγαπημένε μου αναγνώστη, ανάμεσα σε στιγμές χαλάρωσης, που πίνεις ένα καφέ ή ένα ποτό, είσαι με την παρέα σου και απολαμβάνεις ένα γεύμα, που γελάς και περνάς καλά, ανθρώπους γύρω σου να έχουν μια και μόνο έκφραση.
Αυτή της θλίψης. Και τι εννοώ; Βλέπω πρόσωπα που δείχνουν απογοητευμένα, γκρινιάρικα, χωρίς να χαμογελούν. Πόσο να αντέξεις τον εαυτό σου κάπως έτσι; σκέφτομαι. Πως είναι δυνατόν να βγαίνεις έξω με φίλους και να έχεις κατεβασμένα μούτρα; Πως μπορείς να βγαίνεις έξω, να σου δίνεται η δυνατότητα να περάσεις καλά και να είσαι μουρτζούφλης; Πως μπορείς και δεν γελάς όταν λέει αστεία ο διπλανός σου ή πως μπορεί να κάθεσαι αμέτοχος σε μια συζήτηση, σκαλίζοντας απλώς το κινητό σου; Τόση σοβαρότητα μαζεμένη που κρυβόταν τόσα χρόνια βρε παιδιά; Και δεν λέω εγώ όπου βρεθείς και όπου σταθείς να χαζογελάς ή να είσαι μέσα στην τρελή χαρά. Άλλο αυτό, αλλά και το να ακούει ο άλλος το όνομα σου και να σε έχει συνδυάσει με ένα πρόσωπο που δεν σκάει ποτέ το χειλάκι του, έχει μια τεράστια διαφορά.
Καταλαβαίνω τον προβληματισμό λόγω των δυσμενών οικονομικών, να έχεις πολύ δουλειά που δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια να ελιχθείς, να μην μπορείς να ζήσεις βρε αδελφέ την ζωή που θέλεις, αλλά πόσες φορές έχουμε έρθει αντιμέτωποι με την πραγματικότητα που λέει πως η ζωή είναι μικρή για να είναι τόσο μα τόσο θλιβερή; Στα γράφω για να τα διαβάζω και εγώ, που μη νομίζεις, δεν είμαι και η προσωποποίηση της χαράς. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνει αντικοινωνική, ότι θα πάψω να είμαι αισιόδοξη για κάποια θέματα, ότι δεν θα βγω έξω επειδή έχω ένα πρόβλημα, ούτε θα γκρινιάζω συνεχώς για να συμβαδίζω με τη…μόδα! Και λέω να κάνουμε μια πρόβα. Την επόμενη φορά που θα στεναχωρηθούμε ή θα αγχωθούμε για κάτι, να προσπαθήσουμε, έστω και με το ζόρι να χαμογελάσουμε. Να μας στοιχίσει τίποτα, αποκλείεται, ίσως όμως εκεί κρύβεται το θαυματουργό φάρμακο που θα γλυκάνει την ψυχή μας. Θα μας ομορφύνει. Θα μας δώσει θάρρος. Θα μας παρηγορήσει. Θα μας δώσει φτερά ώστε να συνεχίσουμε απτόητοι να παλεύουμε.
Ένα χαμόγελο είναι ο φθηνότερος τρόπος καλλωπισμού, «ένα λίφτινγκ προσώπου που είναι οικονομικά προσιτό σε όλους», είπε ο Tom Wilson, Αμερικανός ηθοποιός και συγγραφέας. Ας δώσουμε λίγη θετική ενέργεια, ας χαμογελάσουμε, ας έρθουμε πιο κοντά. Γιατί μη μου πεις ότι διαφωνείς πως εκείνο που αληθινά μας λείπει περισσότερο απ’ όλα είναι η αληθινή επικοινωνία;
