Όταν άκουσα, νέο, γύρω στα 25, να αναρωτιέται πως θα μπορέσει να βολευτεί σε καμία δουλίτσα στο δημόσιο ή πάλι όταν ακούω γνωστούς μου που πέρασαν κάποια στιγμή ως εργαζόμενοι σε κάποια δημόσια υπηρεσία να αναπολούν τις στιγμές που πληρώνονταν, χωρίς ουσιαστικά να προσφέρουν έργο, σηκώνεται η τρίχα μου. Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με τη συγκεκριμένη νοοτροπία, που ευτυχώς προσωπικά ποτέ δεν ενστερνίστηκα. Ποια; Να βρούμε μια δουλίτσα στο δημόσιο, να βολευτούμε, να βγάζουμε ένα μισθό, να μην παραπονιέται η γυναίκα ότι δεν πηγαίνουμε στο σπίτι λεφτά και όλα αυτά κάνοντας πολλές φορές το απόλυτο τίποτα ή εργαζόμενοι κάνοντας κάτι που στην ουσία δεν μας καλύπτει, δεν μας αρέσει, δεν μας ικανοποιεί.
Απλά να μπαίνουν χρήματα στη τσέπη. Και ξέρεις τι με πειράζει περισσότερο ε; Το ότι ενώ έχουμε περάσει τόσα και τόσα, και για να είμαστε ρεαλιστές ένας λόγος που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε είναι και η νοοτροπία αυτή, μυαλό δεν βάλαμε. Και άντε, τους παππούδες μας να τους δικαιολογήσεις.
Άνθρωποι αμόρφωτοι, που πάλεψαν, δούλεψαν και είδαν πως είναι σκληρό το μεροκάματο, να θέλουν για τα παιδιά τους κάτι καλύτερο, άσχετα αν οι περισσότεροι ήταν της άποψης πως και το παιδί θα έπρεπε να ακολουθήσει τα επαγγελματικά χνάρια του πατέρα του. Και ήρθε η πορεία. Εκσυγχρονιστήκαμε, πήγαμε σε σχολεία και πανεπιστήμια, μορφωθήκαμε, όμως αυτή η «τσίχλα» που έχει κολλήσει στο μυαλό μας δεν λέει να φύγει με τίποτα. Μια θεσούλα στο δημόσιο. Γιατί το αξίζω, γιατί θέλω και εγώ ακριβό αυτοκίνητο, μοντέρνα και ακριβά ρούχα. Πολλοί το πέτυχαν. Τρούπωσαν που λένε. Και είναι να μην τρουπώσεις, άμα τρουπώσεις άντε να σε ξεκουνήσει κανείς από τη θέση σου.
Και φτάνουμε στο τώρα. Αυτό το τώρα που με πονάει περισσότερο απ’ όλα, αφού βλέπω να μην μπορούμε με τίποτα να αποτινάξουμε από επάνω μας τη νοοτροπία του βολέματος. Νέος, 25 ετών, να λέει στον πατέρα του να πάει να παρακαλέσει κάποιον γνωστό του μπας και καταφέρει να πιάσει, μόνιμη παρακαλώ δουλειά, σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Θα μου πεις ο νέος φταίει ή ο γονιός του και όλο το σύστημα που του έμαθε πως αν θέλεις να πας μπροστά, να έχεις χρήματα, αλλά και ήσυχο το κεφαλάκι σου, χωρίς σκοτούρες και να δίνεις και λογαριασμό σε κανέναν, θα πρέπει να «καταταγείς» στο δημόσιο;
Ναι, καταλαβαίνω την αβεβαιότητα, το άγχος του κόσμου να βρει οτιδήποτε για να μπορέσει να βγάλει τα έξοδα του, αλλά το να αναγκάζεσαι να συμβιβαστείς, να παρακαλέσεις τον καθένα, προκειμένου να γίνεις και εσύ μέρος μιας πλασματικής πραγματικότητας, που θέλει τους δημοσίους υπαλλήλους να παίρνανε ζωή και κότα, θεωρώ πως κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώνει. Το παραμυθάκι αυτό που όλοι οι υπόλοιποι φταίνε για το χάλι που βιώνουμε, όταν δεν τολμάμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, αναγνωρίζοντας εκεί μέσα τα δικά μας τα λάθη, δεν μας προσφέρει τίποτα. Η τύχη του καθένα βρίσκεται στα χέρια του και όσο το συντομότερο το καταλάβουμε, ειδικά οι νέοι, προς όφελος μας θα είναι…
