Τρέχουμε. Κάθε μέρα, όλη μέρα. Ακόμη και δουλειά να μην έχουμε, έχουμε μπει σε αυτή τη διαδικασία που βιαζόμαστε. Μη με ρωτάς τι να προλάβουμε. Ούτε εγώ δεν μπορώ να καταλάβω. Και δεν φτάνει που τρέχουμε, και τις περισσότερες φορές δεν φτάνουμε, έχουμε αρχίσει να συμπεριφερόμαστε και κάπως περίεργα. Κάτι δεν μου κολλάει, πώς να στο πω. Φταίει η κοινωνία που μας έχει βάλει σε αυτό το ρυθμό να τρέχουμε για λάθος λόγους; Θες τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας από εμάς; Θες επειδή οι πληροφορίες μας βομβαρδίζουν και δεν προλαβαίνουμε να τις επεξεργαστούμε;
Θες το ότι από μικροί βουτήξαμε στα βαθιά και ωριμάσαμε πριν από την ώρα μας; Λοιπόν, επειδή το συζητούσα και με μια παρέα τις προάλλες, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι όλοι μας φερόμαστε λίγο λάθος για την ηλικία μας. Παρασυρόμαστε, κάνουμε πράγματα για να αρέσουμε στους άλλους, λειτουργούμε με βάση τα στερεότυπα, ξέρεις εκείνα τα «χαζά» πρέπει που έρχονται και στα σφηνώνουν κάποιοι με το έτσι θέλω στον εγκέφαλο σου, μετατρέποντας σε από αθώο και ώριμο έφηβο σε ανώριμο μεσήλικα. Παρατηρώ τα παιδιά της ηλικίας του Γυμνασίου γύρω μου. Ντυμένα, περιποιημένα, με τα πανάκριβα κινητά τους, να συχνάζουν σε «in» μέρη, να έχουν ύφος και να μην φτάνει μόνο αυτό, αλλά να σου φυσάνε και τον καπνό από το τσιγάρο τους στη μούρη σου. Και σκέφτομαι, αγαπημένε μου αναγνώστη. Σε αυτά τα παιδιά, δεν βρέθηκε κανείς να τους πει ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλα όμορφα πράγματα να κάνεις σε αυτή την ηλικία, από το να πίνεις καφέδες με τις ώρες και να «πουλάς» μούρη; Από την άλλη, βλέπω και κάποιους «ώριμους» κυρίους να μην θέλουν να παραδεχτούν την ηλικία τους και να το παίζουν «τεκνά», συχνάζοντας σε μπαρ, έχοντας σηκωμένο το γιακά από το ακριβό μπλουζάκι τους, να φωνάζουν και να συμπεριφέρονται χειρότερα και από έφηβο. Άτομα, που προφανώς επειδή δεν μπορούσαν στην ώρα τους να τα κάνουν όλα αυτά, τα πραγματοποιούν κατόπιν εορτής, μη μείνουν και με το απωθημένο.
Δε λέω, προφανώς και ο καθένας θα πρέπει να πράττει κατά πως πιστεύει και είναι ευτυχισμένος, αλλά πρώτα απ’ όλα να το κάνει για τον ίδιο, όχι για να αποδείξει στους γύρω τους κάτι. Τις προάλλες ήρθε στην εφημερίδα ένα ζευγάρι, πάνω από 25 δεν ήταν και ήθελαν να παντρευτούν. Τι βιάζεστε ρε παιδιά; ήθελα να τους πω. Έχετε όλο το χρόνο μπροστά σας. Γιατί να χάσετε τόσο απότομα την ξεγνοιασιά σας και να γεμίσετε το κεφάλι σας με υποχρεώσεις; Βιαζόμαστε, όλοι μας. Τρέχουμε, χωρίς λόγο καμιά φορά. Και ξεχνάμε να ζούμε. Την ομορφιά της κάθε ηλικίας μας. Και φτάνει μια στιγμή που κοιτιέσαι στον καθρέφτη και αντί να δεις το παιδί που νόμιζες ότι ήσουν, αντικρίζεις έναν μεσήλικα που δεν ξέρει τι του γίνεται. Πως τα καταφέραμε έτσι;
