Κάποιοι άνθρωποι, ήρθαν σε αυτή τη ζωή και ξεχωρίζουν. Το βλέπεις στα μάτια τους τα γαλήνια, το νιώθεις από την αύρα τους που είναι τόσο ήρεμη. Τους αντικρίζεις και αναρωτιέσαι αν όντως η κακία, η ανεντιμότητα, η σκληράδα αυτού του κόσμου μπορεί να τους επηρεάσει. Είναι άνθρωποι και το πρώτο γράμμα βάλτο κεφαλαίο. Αυτό είναι το μοναδικό που τους νοιάζει. Να συμπαρασταθούν σε εκείνον που θα έχει την ανάγκη τους. Και τρέχουν και βοηθούν όπου τους ζητηθεί. Είτε γνωστός θα είναι, είτε άγνωστος δεν έχει καμία σημασία για εκείνους. Αυτοί θα βρεθούν στο πλάι του.
Γιατί έτσι μεγάλωσαν. Να λειτουργούν με βάση το συναίσθημα και τον άνθρωπο. Ακόμη και την κακία, έχουν τρόπο να την αντιμετωπίζουν. Άλλωστε, με τόσο μεγαλείο ψυχής που πας κατακαημένη κακία; Στέκονται στο ύψος τους και παλεύουν καθημερινά, πολεμούν θαρραλέα και τολμούν για πράγματα που για τους πολλούς από εμάς θεωρούνται δύσκολα.
Επειδή τυχαίνει να γνωρίζει ανθρώπους με τέτοια στόφα, αναρωτιέμαι πολλές φορές πως καταφέρνουν και διατηρούν τόση ψυχραιμία και ηρεμία μέσα τους, πως ενώ έχουν φάει αρκετές φορές τα μούτρα τους εκείνοι παραμένουν με ανοιχτή αγκαλιά και καρδιά, θυσιάζονται και αδιαφορούν για το κάθε τι μικρόψυχο που μπορεί να ακουστεί για εκείνους.
Αυτό που τους νοιάζει είναι ο άνθρωπος. Και έχουν στο μυαλό τους έναν κόσμο ιδεατό. Που ονειρεύονται πως μπορεί κάποια στιγμή να πάρει σάρκα και οστά. Να γίνει όμορφος, σωστός, πιο ανθρώπινος. Και όσο βλέπουν ότι κάτι τέτοιο, προς το παρόν δεν γίνεται, τόσο εκείνοι πεισμώνουν. Δίνουν καθημερινό αγώνα, που μπορεί να έχει και τις απώλειες του, όμως εκείνοι με τίποτα δεν το βάζουν κάτω. Μπορεί να πέσουν, να κλάψουν, να πληγωθούν, όταν όμως σηκώνονται και πάλι στα πόδια τους είναι ακόμη μεγαλύτερη η δύναμη τους που συνεχίζουν το έργο τους, βοηθώντας ακόμη περισσότερους. Γιατί πρώτιστο μέλημα τους είναι το κοινό καλό. Γιατί έχουν την βαθιά πεποίθηση πως ο κόσμος θα πάει μπροστά μόνο αν αφήσουμε στην άκρη το τεράστιο «εγώ» μας. Νιώθω πολύ όμορφα που γνωρίζω ότι υπάρχουν σε αυτή την πόλη τέτοιοι άνθρωποι. Γι αυτό, αγαπημένε μου, αν συναντήσεις έναν στον διάβα σου, κάνε μου τη χάρη και μη τον κρίνεις επιδερμικά. Μπορεί τα ρούχα του να είναι φτωχικά, μπορεί η εμφάνιση του να είναι ταπεινή, αλλά αν τον κοιτάξεις στα μάτια, θα καταλάβεις. Γιατί μόνο κοιτώντας τέτοια λαμπερά και καθαρά μάτια θα καταλάβεις ότι κάπου έχασες τον προσανατολισμό σου. Ας παραδειγματιστούμε από εκείνους και ας βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο. Εκείνοι μπροστά και εμείς ως ακόλουθοι, με την ελπίδα ότι ο κόσμος αυτός μπορεί ν’ αλλάξει.
