Βλέπω στο ίντερνετ, μια συγκλονιστική φωτογραφία, με τον πατέρα να έχει αγκαλιάσει το άψυχο σώμα ενός παιδιού, ίσως και του γιου του, να κλαίει και να μην μπορεί να πιστέψει ότι δεν θα τον ξαναδεί να γελά και να παίζει. Τον τελευταίο καιρό, θα το έχεις διαπιστώσει και εσύ, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι οι εικόνες αυτές όλο και πληθαίνουν. Το αίμα ρέει άφθονο μπροστά από τις τηλεοπτικές μας οθόνες, τα εγκλήματα φρίκης δεν έχουν τελειωμό, δίπλα μας βομβαρδίζονται ζωές και εμείς απλοί παρατηρητές.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κανείς από εμάς μπορεί να παραμείνει απαθής αντικρίζοντας εικόνες πολέμου, αλλά έχω μια απορία: έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι ευθύνη μπορεί να φέρει ο καθένας από εμάς για την καλλιέργεια της φρίκης που φέρνει μαζί του ένας πόλεμος;
Τις προάλλες, έβλεπα δυο παιδάκια να παίζουν. Τι πιο φυσιολογικό. Μέχρι τη στιγμή βέβαια που το ένα έβγαλε πίσω από το παντελόνι του όπου είχε κρυμμένο ένα πλαστικό μαχαίρι, το έβαλε στο λαιμό του φίλου του και τον απείλησε (!) να τον σκοτώσει, αν δεν καθόταν και άλλη ώρα για να συνεχίσουν το παιχνίδι τους. Το ποιο; Ίσως να απορείς και εσύ, όπως απόρησα και εγώ. Η πικρή αλήθεια όμως είναι πως τα αγόρια, από μικρές ηλικίες ακόμη, μεγαλώνουν με κάποια ένστικτα βίας και ανταγωνισμού, σε τέτοιο σημείο, που πολλές φορές μπορεί να γίνει και επικίνδυνο. Βλέπεις μικρά παιδιά, να χρησιμοποιούν λέξεις όπως «σφάζω», «πολεμάω», «θα σε καθαρίσω», και σπάνια ακούς να λένε «σε αγαπώ».
Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι μεγαλώνουμε, γνωρίζοντας κάποιον «Μπαμπούλα», πάντα υπάρχει όμως ένας κακός που μας ανάγκαζε να φάμε τις φακές που σιχαινόμασταν. Που βρίσκονται τελικά όλοι αυτοί οι κακοί; Και τελικά κακός είναι αυτός που βλάπτει κάποιον ή αυτός που αρχικά τον «δηλητηρίασε» έτσι ώστε να γίνει κακός;
Απάντηση δεν έχω. Αυτό όμως που γνωρίζω σίγουρα, είναι πως μεγαλώνουμε παιδιά που γεμίζουμε το μέσα τους με ατελείωτο ανταγωνισμό. Σκασίλα του γονιού αν το παιδί του ουσιαστικά παίρνει γνώσεις, αρκεί να είναι αριστούχος. Αρκεί να υπερηφανεύεται εκείνος ότι έχει τον καλύτερο μαθητή μέσα στην τάξη. Αν σε αυτή την τακτική, προσθέσουμε και το γεγονός ότι ένα παιδί ακούει τους γονείς του να ανταγωνίζονται συναδέλφους, συγγενείς και φίλους για το ποιος έχει το καλύτερο σπίτι ή ποιος πήγε τις καλύτερες διακοπές, άστα.
Πώς τα παιδιά να μην γίνονται επιθετικά όταν εμείς δεν τους μαθαίνουμε για τη σημασία των αγνών συναισθημάτων, όταν δεν τους μαθαίνουμε την αξία της φιλίας, όταν δεν τους διδάξουμε ότι τα λεφτά δεν είναι η μοναδική λύση για να είμαστε ευτυχισμένοι; Και για να το καταλήξω. Κακός δεν γεννιέσαι. Γίνεσαι. Στο χέρι μας είναι όμως να αλλάξουμε τον κακό μας εαυτό. Και ας μην ξεχνάμε. «Αγαπάτε αλλήλους» φέρεται να είπε κάποιος σπουδαίος πριν από πολλά χρόνια. Εμείς τι κάνουμε;
