Πολλές φορές νιώθω, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι την ώρα που συμβαίνουν τα χίλια μύρια, ακριβώς δίπλα μας, εμείς προτιμούμε να σφυρίζουμε αδιάφορα. Μέχρι το «κακό» να έρθει να χτυπήσει τη δική μας πόρτα. Αδιάφοροι, μέχρι αηδίας. Συνηθίσαμε, θα μου πεις.
Γιατί μετά από ένα σημείο και μετά, μη νομίζεις, συνηθίζεται ο πόνος, συνηθίζεται το άκουσμα μιας κακής είδησης, απλά το αποδέχεσαι, κάνεις το σταυρό σου που εσύ και η οικογένεια σου έχετε την υγειά σας και ένα πιάτο φαγητό και η ζωή συνεχίζεται…
Διαβάζω ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι χειρότερη από το 2010. Λες και μας ενδιαφέρει το χρονικό του θέματος. Τη δυσκολία την νιώθουμε στην καθημερινότητα μας.
Και αυτή, ναι, έχει γίνει πολύ πιο δύσκολη. Το ακούω και το βλέπω, λόγω δουλειάς από τον κόσμο. Μαθαίνεις για ιστορίες τραγικές, για ανθρώπους που ζουν κάτω υπό απίστευτες συνθήκες, που ωχριούν ακόμη και μπροστά στα πιο τρελά σενάρια που παρακολουθούμε καμιά φορά σε ταινίες του σινεμά. Δεν περνά μέρα που να μην ακούσεις μια «μαύρη» ιστορία. Ιστορίες για ανθρώπους που ψάχνουν και δεν βρίσκουν μια δουλειά, που παρακαλάνε για λίγα ευρώ να προμηθευτούν ένα γάλα για το παιδί τους, που αν έχεις το Θεό σου, δεν τρώει καθημερινά, αλλά όποτε ο πατέρας μπορέσει να βρει κάποιον φιλάνθρωπο για να του δώσει χρήματα, για άρρωστους που «κόβουν» από αλλού για να μπορέσουν να πληρώσουν τα φάρμακα τους, για ηλικιωμένους που από την κουτσουρεμένη τους σύνταξη ζουν δυο ή και τρεις οικογένειες, αυτές των παιδιών τους, που έμειναν από δουλειά. Συνηθισμένα περιστατικά, μπορεί να σκεφτεί κανείς.
Αυτό όμως που βλέπω γιαγιάδες να ψάχνουν στα σκουπίδια και ότι βρουν το βάζουν στο καρότσι τους ή ακόμη και πιο νεαρής ηλικίας να την βγάζουν καθήμενοι σε ένα παγκάκι, περιμένοντας τι;, δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα. Συμπολίτες μας, άνθρωποι σαν και εμάς, που χθες μπορεί να είχαν τη δουλειά της και δεν είχε περάσει καν από το μυαλό τους ότι θα βρεθούν ξεκρέμαστοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, δεν έχουν ούτε στήριγμα, πολλές φορές ούτε και το ψυχικό σθένος να συνεχίσουν να παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο. Πολλοί μπορούν να γυρίσουν να πουν «τι μας νοιάζει εμάς» ή σιγά το σοκ.
Είναι όμως και άλλοι, όπως εγώ, που όλη αυτή η κατάσταση μας φοβίζει. Γιατί πολύ απλά δεν ξέρεις τι ξημερώνει αύριο. Γιατί μπορεί να είσαι νέος, να έχεις πτυχία, να έχεις όρεξη, να έχεις μια δουλειά, αλλά ζεις με το άγχος ότι αύριο μπορεί να βάλει λουκέτο, να βρεθείς στην ουρά του ΟΑΕΔ και να αποτελέσεις και εσύ ποσοστό της μεγάλης ανεργίας που έχει η Μαγνησία, άσε που αν έχεις και κανένα δάνειο μπορεί να σου πάρουν και το σπίτι και να βρεθείς και άστεγος. Γι αυτό όλοι είμαστε τρομαγμένοι. Γιατί οι ιστορίες καθημερινής ανέχειας δεν είναι πλέον μακριά μας. Είναι δίπλα μας και πολλαπλασιάζονται. Και αναρωτιέμαι…Μέχρι πότε θα σφυρίζουμε όλοι μας αδιάφορα;
