Την ώρα που εμείς πίνουμε τον καφέ μας, που σχεδιάζουμε που θα πάμε για μπάνιο ή θα κάνουμε διακοπές, που ονειρευόμαστε, αγαπάμε, ερωτευόμαστε, μαλώνουμε, τα ξαναβρίσκουμε, κάπου, μακριά μας νομίζουμε, ο κόσμος μάλλον δεν πηγαίνει καλά. Όχι ότι εδώ πηγαίνουμε καλύτερα, αλλά ρε παιδί μου εκεί πέρα τα πράγματα έχουν χάσει κάθε έλεγχο. Παρακολουθώ μέσα από τα ρεπορτάζ, που κάθε λεπτό μπορεί να ανανεώνονται, για τις μάχες που δίνονται, τους νεκρούς, που ανακοινώνονται κατά χιλιάδες και κανείς δεν βλέπω να αντιδρά. Ε, ξυπνάτε,για ανθρώπινες ψυχές μιλάμε. Έχει σημασία αν μένουν στη Γάζα, στην Ουκρανία, το Ιράκ και δεν ξέρω και εγώ που αλλού; Για πόσο ακόμη θα καθόμαστε να παρακολουθούμε την αιματοχυσία; Για πόσο καιρό θα βλέπουμε να θερίζονται ζωές; Έχεις δει τι γίνεται στη Συρία; Στη Γάζα;
Θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, πως η ιστορία επαναλαμβάνεται και πως το μόνο διαφορετικό είναι ότι εμείς έχουμε τη δυνατότητα να ενημερωνόμαστε τόσο γρήγορα, να βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας εικόνες απαξίωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ζωής. Η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό, βλέποντας φωτογραφίες, είναι «κόλαση».
Κόλαση όμως που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να γίνουμε μέρος της. Κόλαση που αδυνατώ να καταλάβω πως εξακολουθεί να υφίσταται για ολόκληρους λαούς. Μήπως να τους πει κανείς ότι πλέον ζούμε στον 21ο αιώνα; Μήπως να τους θυμίσουμε ότι δεν επιτρέπεται στον αιώνα της εξέλιξης και της ανάπτυξης, να σκοτώνονται καθημερινά εκατοντάδες άμαχοι, άλλοι τόσοι να ξεσπιτώνονται , να χάνουν τα υπάρχοντά τους, να μεταναστεύουν; Μήπως να υπενθυμίσουμε σε κάποιους πως δεν γίνεται στον 21ο αιώνα να μην έχουν ακόμη βρεθεί λύσεις, να μην έχουν βρεθεί λύσεις ώστε να ξεπεραστούν τεράστια συμφέροντα, έτσι ώστε να πάψουμε να θρηνούμε θύματα που στο κάτω – κάτω δεν φταίνε και σε τίποτα να πληρώνουν για την αστοχία των πολιτικών πρακτικών; Βλέπω μια φωτογραφία που με συγκλονίζει.
Μπορεί να μην είναι η πρώτη φορά που ο φακός αποθανατίζει ένα τέτοιο σκηνικό, αλλά προφανώς και κανείς δεν μπορεί να σταθεί απαθής όταν ένας πατέρας κουβαλά στην αγκαλιά του το άψυχο κορμάκι του μικρού του γιου και παραδίπλα μια μάνα προσπαθεί να συνειδητοποιήσει το τι συνέβη. Πειράζει που δεν αντέχουν άλλο τα μάτια μου να βλέπουν ρουκέτες να πέφτουν και να σκοτώνουν παιδιά που παίζουν σε κάποια φτωχογειτονιά; Πειράζει που η συνείδηση μου δεν αντέχει την αδικία απέναντι σε λαούς που εκπροσωπούνται από ηγέτες που δεν έχουν το σθένος να λύσουν με άλλο τρόπο τις όποιες τους διαφορές; Πειράζει που δεν μπορώ να διανοηθώ πως ακόμη και ο πιο φανατικός, που δεν υπολογίζει ούτε σε αρχές, ούτε σε αξίες, δεν υπολογίζει ούτε τον άνθρωπο;
