Ήταν κάποτε ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα. Ήταν η πόλη της Βερόνας. Ήταν οι Μοντέγοι και οι Καπουλέτοι. Υπήρχε και ένα μπαλκόνι όπου μπορούσε να σκαρφαλώσει ένας άντρας για να πάρει ένα και μόνο φιλί. Ήταν ο έρωτας.
Αν η Ιουλιέτα ζούσε ανάμεσα μας θα ήταν η καλύτερη σύμβουλος για ερωτικά θέματα. Γιατί ήξερε τι θα πει αληθινή αγάπη. Γιατί θα μπορούσε να αναγνωρίσει το αληθινό από το ψεύτικο, το σωστό από το λάθος και να θυσιαστεί άμα λάχει γι’ αυτό.
Μπορεί να ακούγεται χαζορομαντική η ιστορία του ζευγαριού, αλλά και μόνο που αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα θεατρικά έργα της ιστορίας, πρέπει να μας λέει κάτι. Ότι όλοι ανεξαιρέτως γνωρίζουμε τη δύναμη των συναισθημάτων μας, παρόλο που κάποιοι έχουν μάθει να τα ελέγχουν σε απόλυτο βαθμό.
Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ήταν δύο παιδιά και ως παιδιά αυτό που μεγαλοποίησαν ως συναίσθημα και καταγράφηκε από τη μοναδική πένα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ διατυμπανίστηκε ως η μεγαλύτερη ιστορία έρωτα και αυτοθυσίας. Σε μια εποχή όπου οι γάμοι ήταν προσυμφωνημένοι, όπου υπήρχαν βεντέτες και ορκισμένα μίση, δύο νέοι βρήκαν το θάρρος να παλέψουν για αυτό που ένιωθαν.
Ίσως εκεί να κρύβεται αυτό που εμπνέει γενιές και γενιές. Το πάθος, όχι μόνο το πάθος του έρωτα αλλά και αυτό που σου δίνει τέτοια ώθηση να αγωνιστείς και να παλέψεις, ακόμα και με το τίμημα της ζωής σου. Σε έναν πλαστικό κόσμο που δημιουργήσαμε, ο οποίος αρχίζει σιγά-σιγά να αποσυντίθεται, γιατί το υλικό δεν είναι και τόσο καλό ποιοτικά, τέτοια πρότυπα φαντάζουν έως και εξωγήινα. Αλλά εξακολουθούν να μας γοητεύουν.
Και αν ρωτούσαμε σήμερα την Ιουλιέτα, ίσως μας απαντούσε ότι ο εφηβικός και νεανικός έρωτας είναι ο πιο δυνατός, γιατί οι άμυνες είναι πολύ λιγότερες. Καθώς τα χρόνια αρχίζουν να βαραίνουν στους ώμους μας, χτίζουν πάνω μας μια πανοπλία από κάθε λογής εμπειρίες που μαζεύουμε και απλά δεν ξέρουμε πώς να ξεφορτωθούμε. Η πανοπλία μεγαλώνει και κάποια στιγμή σε βαραίνει τόσο, που το συναίσθημα απλώς δεν μπορεί να τη διαπεράσει. Έχει γίνει ένα κανονικότατο τείχος.
Χρειάζεται να διαβάσουμε πολύ Σαίξπηρ μάλλον για να αρχίσει να γκρεμίζετε αυτό το τείχος. Τα αληθινά συναισθήματα δεν έχουν ηλικία, φύλο ή άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Είναι απλά στοιχεία του χαρακτήρα μας και βρίσκονται κωδικοποιημένα κάπου μέσα μας, απλώς χρειάζονται τον κατάλληλο αποκωδικοποιητή για να γίνουν εικόνα, λέξεις και τελικά σενάριο, όχι επιστημονικής φαντασίας αλλά αληθινό, αυτοβιογραφικό.
