Όταν η ανάγκη δεν «φωνάζει»…

Βρέχει. Μετά βίας από τον αέρα μπορώ να κρατήσω την ομπρέλα μου. Προσπαθώ να αποφύγω να πατήσω μέσα από τις τεράστιες λακκούβες νερού που βρίσκονται διάσπαρτες στο οδόστρωμα, ένα αυτοκίνητο περνά με ταχύτητα από δίπλα μου, με κάνει «παπί», συνεχίζω την πορεία μου και μπροστά μου βλέπω μια ηλικιωμένη, χωρίς ομπρέλα, χωρίς μπότες, να προσπαθεί και εκείνη με τη σειρά της να αποφύγει τις υγρές κακοτοπιές. Περπατώ πιο γρήγορα από εκείνη και την φτάνω. Είναι στο πεζοδρόμιο και μου φάνηκε σα να πήγαινε να γλιστρήσει. Στάθηκα ακριβώς δίπλα της, τη ρώτησα αν χρειάζεται κάποια βοήθεια. «Είμαι προσεκτική για να μην γλιστρήσω και πέσω» γύρισε και μου είπε.

Και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα. Αστραπιαία. Να της πιάσω το χέρι. Δεν είχα να της πω κάτι άλλο. Απλά, να της πιάσω τα χέρια, να την βάλω κάτω από τη δική μου ομπρέλα και να προσπαθήσω να πάρω λίγο από τη φοβία της ότι μπορεί και να πέσει. Και να καταλαγιάσω λίγο την ταραχή. Τίποτα άλλο.
Και μετά σκέφτηκα. Αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορώ να το κάνω. Δεν έχω το δικαίωμα.

Και μετά άρχισα να σκέφτομαι…
Γιατί δίνουμε βοήθεια μόνο όταν μας τη ζητάνε;
Η ανάγκη πολλές φορές δεν φαίνεται, δεν φωνάζει… Μπορεί να είναι σιωπηλή, και να κλαίει με λυγμούς. Και δίπλα μας. Σιωπηλούς, υπόκωφους.
Γιατί τότε να μην έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ότι νιώθουμε ότι μπορεί να βοηθήσει;
Σε τί ύστατη ανάγκη έχει φτάσει ένας άνθρωπος, για να ζει μια τόσο προσωπική στιγμή, σε ένα τόσο δημόσιο περιβάλλον;
Ποιά είναι η αξία της κοινωνικής ζωής, τελικά, όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι τόσο απλό, χωρίς φόβο, χωρίς ενδοιασμούς;

Πόσο δύσκολο είναι να δείχνεις «άνθρωπος» όχι στους δικούς σου «ανθρώπους», αλλά και στους άλλους;
Και πόσο ειρωνική ακούγεται η λέξη «άνθρωπος» όταν γίνονται τέτοιοι διαχωρισμοί…
Μέχρι να γυρίσει και να μου πει «ευχαριστώ» πάλευα μέσα μου.

Και το μόνο που κατάφερα, λίγα δευτερόλεπτα πριν καταλάβω ότι η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να πάω στη δουλειά και δεν μπορούσα να καθυστερήσω άλλο, ήταν να της πω: Σίγουρα δεν χρειάζεστε κάτι;
Και εκείνη κοιτώντας με έκπληκτη, μου έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο και μου είπε «Αχ κορίτσι μου, σε ευχαριστώ». Και συνέχισα ανακουφισμένη…

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.