Συνεχίζω να διαβάζω, σε καθημερινή σχεδόν βάση, ένα blog, όπου άνεργοι καταγράφουν τις απόψεις και τις εμπειρίες τους.
Έπεσα πάνω στην ιστορία του Γιάννη, ενός 44χρονου, άνεργου από το 2010. Μέσα από την ιστορία του, κατάλαβα, ότι ακόμη και όταν η ζωή σου τα φέρνει ανάποδα, υπάρχει πάντα μια διέξοδος, και πάντα μια καλή πλευρά που εμφανίζεται, που ούτε καν την είχες φανταστεί. Διάβασε και θα καταλάβεις τι εννοώ.
«Έμεινα άνεργος το 2010, τον Αύγουστο. Βρισκόμουνα σε διακοπές στο χωριό και ένα έντονο προαίσθημα μου έλεγε: “Όταν γυρίσεις Σαλονίκη δεν έχει δουλειά. Τέρμα τα ψέματα”. Άσε που ήδη είχα μείνει άνεργος το Μάρτη, όταν έκλεισε η εταιρία (κατασκευαστική). Τότε γύριζα από εδώ, γύριζα από εκεί, τίποτα. Είπα: “Θα πάω να μοιράσω διαφημιστικά, εγώ δεν κάθομαι.”
Ένας φίλος εργολάβος μου λέει: “Ρε Γιάννη, έλα σε μένα, έχω δουλειά στα μέτρα σου” (μηχανικός είμαι). Πήγα. Δουλειά ατελείωτη. Τα λεφτά αόρατα. Ο “φίλος” χρωστούσε τα άντερα του σε όσους μιλάνε ελληνικά, και εξαπλώνονταν και σε άλλες γλώσσες. Στο 20ήμερο έφυγα ψιλοδαγκωμένος.
Πάλι από την αρχή. “Δεν πάω να μπω στα κατάστιχα της ανεργίας;” λέω και βγάζω κάρτα ανεργίας μετά από 12 χρόνια – τότε εμείς διαλέγαμε δεν μας διάλεγαν. Με την κάρτα ανά χείρας, την επομένη βρίσκω δουλειά από σύμπτωση. Στα μέτρα μου. Τον Αύγουστο όμως… ΑΝΕΡΓΙΑ.
Λέμε με τη γυναίκα: “Έτσι χάλια που είναι η κατάσταση θα μείνουμε στο πατρικό, στο χωριό εδώ η ζωή είναι πιο βατή. Νοικιάσαμε και το σπίτι και μ’ αυτό το εισόδημα (350Ε), και λίγο με τον μπαξέ λίγο με καμιά κότα και κανένα άλλο ζωντανό, ίσως και με κανένα μεροκάματο θα την παλέψουμε. Να ο μπαξές, να οι κότες, να τα κουνελάκια, να τα κατσικάκια, να τα δεντράκια, να σου και λίγα μελισσάκια, όλα μέλι γάλα και κανένα αυγουλάκι.
Να σου όμως κάνουν ποδαρικό οι κλεφτοκοτάδες, πάνε καμιά εκατοστή κότες (πουτ δι κοτ νταουν ρε! μου δίναν και κανά ψιλό εισόδημα). Να σου και οι κατσικοκλέφτες, πάνε και τα κατσικάκια που τα βύζαξα σαν μάνα τους. Τα παράτησα! Λύθηκε και ένας σκύλος του γείτονα κι έπνιξε καμιά 20αριά κουνελάκια και η επιχείρηση “ζώα για την επιβίωση” πάτωσε δρα-μα-τι-κά! Μου έμεινε η χλωρίδα και τα γλυκά μου μελισσάκια (Α, και οι φόροι!)
Σε δυο χρόνια τα μελισσάκια πολλαπλασιάστηκαν (είμαι αγωνιστής, δε λέω!). Έβαλα κι ένα περιβολάκι και μεγάλωσα το αμπελάκι (το κρασί έκανε θραύση) και να σου και το ωραιότατο ανθομελάκι, έ κάπως άρχισε να κουτσοβολεύεται η κατάσταση (όχι τρελά πράγματα, απλώς δεν χρειάζονται πολύ τα έτοιμα.) Να σου και το τρίτο το παιδάκι…
Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, λέμε, τα ζω στην ανεργία. Εντάξει το ζόρι -ζόρι, αυτό δεν άλλαξε. Ώσπου ένα πρωί του Οκτώβρη, εκεί που τρυγούσα το μελάκι μου από το βουνό, με πιπεράτη γεύση και με άρωμα μέντας, σκάει το τηλεφώνημα από το πουθενά: «Θες να δουλέψεις στον προηγούμενο τομέα σου»… ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…».
