Πριν από λίγο καιρό συναντήθηκα με παλιούς μου συμμαθητές. Φίλους μου. Με τους οποίους κατά την διάρκεια της ζωής μας μπορεί να απομακρυνθήκαμε, άλλα κάθε φορά που συναντιόμαστε, είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Τους αγαπώ. Τους έχω στην καρδιά και το μυαλό μου πάντα, όπως και τις στιγμές που μοιραστήκαμε κατά τη διάρκεια όλων των σχολικών μας χρόνων, αλλά και αργότερα, έστω και αν η ζωή και οι καταστάσεις τα έφεραν έτσι ώστε να μην έχουμε καθημερινή επαφή.
Θυμηθήκαμε σκηνικά που είχαν γίνει, όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές. Φάρσες, καθηγητές, εκδρομές τότε, γάμοι, παιδιά, σχέσεις σήμερα. Αναρωτιόμασταν που έχουν χαθεί οι περισσότεροι. Γιατί δεν είναι ότι δεν έχεις επικοινωνία, αλλά δεν τυχαίνει να τον συναντήσεις τον άλλον και τυχαία στο δρόμο. Ρωτάμε για τον έναν, τον άλλον, τι κάνει, αν παντρεύτηκε, αν τα πάει καλά με τη δουλειά του. Αν τυχαία βρεθούμε στο δρόμο πάλι, θα φιληθούμε, θα αγκαλιαστούμε, θα πούμε στα γρήγορα τα νέα μας, θα δώσουμε υπόσχεση ότι κάποια στιγμή θα τα πούμε και ύστερα πάλι σιωπή. Ένα τηλέφωνο που δεν γίνεται ποτέ, και ένας καφές που δεν θα τον πιούμε μάλλον.
Μας αρέσει να παραμυθιαζόμαστε; Θέλουμε απλά εκείνη τη στιγμή να βγούμε από μια αμηχανία και δίνουμε υποσχέσεις ότι θα βρεθούμε, ενώ γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι τουλάχιστον εμείς δεν πρόκειται να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία; Η αλήθεια είναι μια και ας μην κρυβόμαστε. Αν δεν θέλεις να χαθείς με κάποιον, δεν χάνεσαι. Κρατάς επαφή. Βρίσκεις τρόπους, ακόμη και αν η καθημερινότητα δεν στο επιτρέπει πολλές φορές, να προσπαθείς να βρίσκεις χρόνο να βρίσκεται με τον άλλον. Τον χρόνο εμείς τον δημιουργούμε, μη το ξεχνάς.
Κοιτώντας λίγο πίσω, θα δεις ότι και εσύ άφησες να φύγουν από τη ζωή σου άνθρωποι που ακόμη τους θυμάσαι με αγάπη. Που βρεθήκατε, βγήκατε, περάσατε καλά, πήγατε διακοπές, μοιραστήκατε μυστικά. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας ωθεί ώστε κάποια στιγμή να ξυπνάμε και να είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ στη ζωή σας. Ίσως προσπαθήσαμε πολύ γι αυτούς; Ίσως χάσαμε το ενδιαφέρον μας; Ίσως οι καταστάσεις τα φέρνουν έτσι; Μπορεί τίποτα από αυτά. Το θέμα είναι ότι έτσι είναι η ζωή, με εμάς να είμαστε τόσο απορροφημένοι με την δουλειά και τις υποχρεώσεις, που συνηθίσαμε στο να ξεχνάμε, έστω και αν πάντα τους έχουμε στο μυαλό μας σαν κάτι σημαντικό που πέρασε και για να τους θυμόμαστε ακόμη, μάλλον κάτι καλό μας έκαναν…
