Δείξε μου έναν, αγαπημένε μου αναγνώστη, που δεν κάνει λάθη. Δεν νομίζω ότι υπάρχει. Όλοι μας, λίγο πολύ, ηθελημένα ή άθελα μας, στην καθημερινότητα, στη δουλειά, στις σχέσεις μας κάνουμε λάθη. Ε, αλλοίμονο αν τα κάναμε και όλα σωστά, μου έλεγε τις προάλλες μια φίλη, η οποία έκανε και αυτή το δικό της λαθάκι, το οποίο δύσκολο φαίνεται να μπορεί να συγχωρέσει ο φίλος της.
Και εντάξει. Λάθη να κάνουμε, δεν είμαστε και ρομπότ, άνθρωποι με συναισθήματα είμαστε. Αλλά όταν τα κάνουμε και μετά, όταν δηλαδή αντιληφθούμε ότι κάτι λάθος κάναμε, το αναγνωρίζουμε και αναλαμβάνουμε τις ευθύνες της όποιας μας πράξης ή απλά σφυρίζουμε αδιάφορα; Το ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να υποπέσουμε σε κάποιο λάθος, δεν μας δίνει το δικαίωμα να θεωρούμε δικαίωμα μας να πληγώνουμε και τους γύρω μας. Ακόμη και όταν ο άλλος μας πληγώσει. Και μιλάμε για κάποιον δικό σου άνθρωπο. Το φίλο, τον πατέρα σου, τα αδέλφια σου, τη γυναίκα σου. Προφανώς και κανείς δεν θέλει να τσακώνεται και να δημιουργεί προβλήματα στις αναμεταξύ του σχέσεις με αγαπημένους του.
Έλα όμως που αυτό συμβαίνει. Δεν γίνεται να το αποφύγεις. Και πες τώρα ότι έρχεται κάποιος, που του έκανες μια «στραβή» και σου λέει ότι και εκείνος πριν από κάποιο διάστημα έκανε το ίδιο. Πως θα αντιδράσεις; Όπως ο καθένας. Θα νευρίαζες και ίσως και να μην του ξαναμιλούσες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το δικό σου λάθος σβήνεται. Και αναρωτιέμαι. Υπάρχει κάποιος λόγος που μας αρέσει να θεωρούμε τους εαυτούς μας θύματα; Κάποιο λόγο θα έχουμε θα μου πεις, αλλά εγώ θα επικεντρωθώ στο εξής. Ότι και αν σου έκανε κάποιος, αυτό δεν μπορεί να αναιρέσει σε καμία περίπτωση τη δική σου χαζομάρα. Είτε την έκανες πρώτος, είτε τελευταίος. Τα συγχωροχάρτια δεν κερδίζονται έτσι. Πολλοί λένε ότι έπραξαν κάτι λάθος πάνω στο θυμό τους, τον πόνο τους, τον εγωισμό τους. Ήθελαν να εκδικηθούν. Μπορεί να μην είναι το ίδιο με τα απλά, καθημερινά λάθη, όμως ούτε και εγώ, αγαπημένε μου αναγνώστη, έχω την εντύπωση πως δεν υπάρχουν ελαφρυντικά.
Τα λάθη γίνονται, θα πρέπει να τα αναγνωρίζουμε και αν το δέχονται και οι δυο πλευρές και δεν έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια, να ξεπερνιούνται και να ξεχνιούνται. Και κάνε μου τη χάρη. Πριν πάρεις την πέτρα και αρχίζεις να λιθοβολείς τους γύρω σου και να τους κατηγορείς, κάνε την αυτοκριτική σου, δες αν όλα τα έκανες εσύ σωστά, βρες τα με τον εαυτό σου και είμαι σίγουρη ότι την πρώτη πέτρα θα την ρίξεις κατά πάνω σου.
