Συνομιλώντας με μια αναγνώστρια, μου εξέφρασε το παράπονο της για το γεγονός ότι κάποιοι, που στο παρελθόν βοήθησε, τώρα γυρνάνε και λένε κουβέντες πίσω από την πλάτη ή και μπροστά της. Πραγματικά ένιωθα να πονά όταν μου εξιστορούσε διάφορες καταστάσεις που έχει βιώσει και προσπαθούσα να της δώσω να καταλάβει ότι οι άνθρωποι, ακόμη και το μεγαλύτερο καλό να τους έχεις κάνει, πάντα κάτι θα βρουν να πουν.
Είναι νόμος, πώς να το κάνουμε, αγαπημένε μου αναγνώστη. Ο μόνος τρόπος για να μη σε κρίνει κανένας, είναι να μην κάνεις απολύτως τίποτα ή να μην είσαι τίποτα, δεν έλεγε ο Αριστοτέλης; Και είναι μια μεγάλη αλήθεια, πως ότι και να κάνεις, πάντα κάποιος θα βρεθεί να σε κρίνει, αρνητικά τις περισσότερες φορές, θα προσθέσει και τις δικές του «σάλτσες» για να «νοστιμίσει» την ιστορία, με εσένα να αναρωτιέσαι τι θα μπορούσες να είχες κάνει για να αποφύγεις να σε πιάσει στο στόμα του. Μεγαλώσαμε ακούγοντας να μας λένε «Δεν σκέφτεσαι τι θα πει ο κόσμος;».
Το έλεγαν τότε οι γονείς, το λέμε σήμερα και εμείς στα παιδιά μας. Κάτι σαν προίκα, από γενιά σε γενιά μεταδίδεται σαν να είναι κανένας θησαυρός, κομμάτι της καθημερινότητας μας. Το πώς νιώθαμε εμείς από τις επιλογές που κάναμε υπό το φόβο για το τι θα πει ο κόσμος, δεν αναρωτήθηκε ποτέ κανείς. Προσποιηθήκαμε, κλειστήκαμε με μεμβράνη προστασίας, γίναμε κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είμαστε, προκειμένου να ικανοποιήσουμε τον κόσμο, που άλλη δουλειά δεν είχε, με εμάς ασχολιόταν και το τι θα πράξουμε.
Αλήθεια αυτός ο κόσμος που έκρινε όλους εμάς, δεν έκανε λάθη; Έκανε πάντα τις σωστές επιλογές; Καθόλου αυθορμητισμός; Τίποτα; Όλα με πρόγραμμα; Μπράβο τους, αν ισχύει. Υπάρχουμε όμως και εμείς που είμαστε αυθόρμητοι και πολύ μας αρέσει. Δεν βλέπουμε ψυχρά τα πράγματα, δεν τα αντιμετωπίζουμε ορθολογικά. Μας αρέσει να προκαλούμε και δεν μας νοιάζει και καθόλου τι θα πει ο καθένας. Ο κόσμος να γκρεμιστεί, θα κάνουμε αυτό που έχουμε βάλει στο κεφάλι μας, θα κλείσουμε τα αυτιά μας και δεν θα ακούσουμε κανένα «κόσμο» να μας δίνει συμβουλές, δήθεν για το καλό μας. Το θέμα σε αυτή τη ζωή είναι να πηγαίνεις εκεί που σε οδηγεί η καρδιά σου. Ακόμη και αν αυτό σε οδηγήσει στην απογοήτευση.
Η ζωή μας είναι τόσο μικρή, η καθημερινότητα κυλά τόσο γρήγορα, που αν είναι δυνατόν να μπούμε στη διαδικασία να νοιαστούμε τι θα πει ο κόσμος. Σιγά μην το βάλουμε και άγχος, μέσα στα τόσα άλλα που έχουμε, για το αν αυτό που θα κάνουμε θα αρέσει ή όχι στον οποιοδήποτε. Γελάμε, αγαπάμε, χωρίζουμε, ταξιδεύουμε, δουλεύουμε και το κάνουμε χωρίς κανένα είδος ενοχής και απολογισμού. Είπαμε, ο κόσμος πάντα λέει, ας τα λέει. Εμείς τουλάχιστον ζούμε ευχαριστημένοι και όχι μεμψίμοιροι κρίνοντας ζωές τρίτων και προφανώς χωρίς ίχνος κακίας.
