Με το που έρχεται ένας άνθρωπος στη ζωή, ξεκινά να μαθαίνει για διάφορα πράγματα. Πληροφορίες έρχονται από παντού, χωρίς να μπορείς να τις αποκωδικοποιήσεις. Καθώς μεγαλώνεις και αρχίζοντας να έχεις εμπειρίες, αρχίζεις να διαμορφώνεις άποψη, διαμορφώνεται ο χαρακτήρας σου. Μεγαλώνεις, έχοντας πάρει διάφορες αξίες, έχοντας βιώσει καταστάσεις και συναισθήματα. Μέσα σε όλα αυτά βεβαίως δεν θα μπορούσε να λείπει και ο εγωισμός. Έχεις αναρωτηθεί άραγε ποτέ, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσες φορές ο εγωισμός σε οδήγησε στο να πάρεις μια απόφαση; Πολλές, είμαι σίγουρη. Θα μου πεις, που είναι το κακό να σκέφτεσαι τον εαυτό σου, να τον φροντίζεις, να τον αγαπάς;
Πουθενά, εννοείται πως πρέπει να αγαπάς πρώτα απ’ όλα τον εαυτό σου, για να μπορέσεις και να αγαπήσεις τους άλλους, αλλά και για να σε αγαπήσουν. Να σε ρωτήσω όμως και κάτι άλλο; Πόσες φορές ο εγωισμός σου σε έκανε να κλείσεις τα αυτιά σου και να μην μπεις στη διαδικασία να ακούσεις κανέναν άλλον; Πολλές θα είναι και η απάντηση εδώ. Σε αυτό θα διαφωνήσω. Ακόμη και αν η πρώτη αντίδραση είναι αρνητική, όταν ηρεμήσεις και κάτσεις να σκεφτείς λογικά, είμαι σίγουρη ότι η γνώμη που θα σου έχει πει ένας φίλος ή ένας γνωστός σίγουρα θα σου κάνει καλό, ίσως και να σε βοηθήσει στο τέλος- τέλος για να πάρεις τη σωστή απόφαση.
Εκεί που θέλω να καταλήξω, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι πως καμιά φορά δεν είναι και κακό να κάνεις και ένα βήμα πίσω, να μην βάζεις πάντα το «εγώ» σου μπροστά. Καλό είναι να κάνουμε που και που την αυτοκριτική μας βρε αδελφέ, να μην κυριευόμαστε πάντα από τον εγωισμό μας, θεωρώντας πως αν ακολουθήσουμε μια άλλη τακτική αυτό αυτομάτως θα μας «ρίξει» στα μάτια των άλλων. Σε μια εποχή που έχει καταντήσει αλλόκοτη, όπως άλλωστε και οι σχέσεις μας, πρέπει ίσως τα πράγματα να τα βλέπουμε λίγο πιο σφαιρικά. Να μην κλεινόμαστε στον εαυτό μας, να ακούμε και την άποψη του άλλου, να κρατάμε τις ισορροπίες, να ζυγίσουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Τα πράγματα δεν έρχονται προφανώς πάντα έτσι όπως θα θέλαμε.
Αν αναθεωρήσουμε, αν σκεφτούμε λίγο και τον δίπλα μας, αν δεν ακούμε μόνο αυτό το υπέρμετρο «εγώ» που καμιά φορά μας οδηγεί σε κινήσεις λανθασμένες, αν θεωρήσουμε ότι όχι μόνο δεν είμαστε αλάνθαστοι, αλλά πως είμαστε άνθρωποι που ούτε κατά διάνοια δεν προσεγγίζουν το τέλειο, αν προσπαθήσουμε να γίνουμε λιγότερο υπερφίαλοι, αν αρχίσουμε και πάλι να ακούμε και όχι συνεχώς να μιλάμε, ίσως τότε να έχουμε κάνει την κίνηση ματ που θα μας οδηγήσει στο να κερδίσουμε το παιχνίδι. Αν όχι, τότε ας είμαστε έτοιμοι ο εγωισμός να μας πνίξει, πριν καλά – καλά το καταλάβουμε. Ας διαλέξουμε, στο χέρι μας είναι.
