Πριν λίγες ημέρες «έπεσα» πάνω σε μια φωτογραφία ενός μικρούλη από την Αφρική. Πρέπει να κάθισα πάνω από τρία λεπτά μπροστά στην οθόνη να τον κοιτάω. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου τόσο λαμπερά μάτια. Το βλέμμα του ήταν λες και σε οδηγούσε μέσα στην ψυχή του κατευθείαν. Θυμήθηκα τότε ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει, όπου έδειχνε τα παιδιά στην Αφρική, ναι αυτά που αναφέρουμε κάθε τόσο και λιγάκι στα δικά μας παιδιά, για να τα αναγκάσουμε να φάμε. Θυμάμαι ότι τότε μου είχε κάνει εντύπωση ότι παρά την φτώχεια και την οικονομική τους εξαθλίωση, χαμογελούσαν και έπαιζαν. Μεγάλη υπόθεση, για τα παιδιά αυτά που τους λείπουν ακόμη και τα βασικά όπως νερό και φάρμακα. Θεωρούν ίσως δεδομένο ότι η ζωή τους είναι έτσι και ότι δεν πρόκειται να αλλάξει και απλά ζουν με αυτό, χωρίς να παύουν να βρίσκουν τρόπους να διασκεδάζουν. Και αναρωτιόμουν, αγαπημένε μου αναγνώστη.
Εμείς πως έχουμε καταφέρει να χαθούμε μέσα στις όποιες μας ανέσεις; Πως γίνεται να έχουμε στα πόδια μας του κόσμου τα καλά και καθημερινά να βγαίνουν και άλλες ανάγκες στη φόρα που πρέπει κι αυτές να τις καλύψουμε; Κάποιο λάθος έχουμε κάνει, στα σίγουρα. Ούτε το νέο αυτοκίνητο, ούτε ο νέος υπολογιστής, ούτε η νέα τηλεόραση είναι ικανά να καταφέρουν να καλύψουν το μέσα μας. Πολύ απλά γιατί τίποτα δεν θα είναι ποτέ αρκετό για να καλύψει το οποιοδήποτε κενό. Εκεί που θα πεις, ουφ, το κατάφερα κι αυτό, η απληστία θα κάνει και πάλι την εμφάνιση της και θα σου ζητά κι άλλα. Σκέψου όμως. Είναι αρκετή η τεχνολογία, τα υλικά αγαθά γενικότερα να σε καλύψουν; Μάλλον όχι.
Βλέπω μικρά παιδιά να είναι «χωμένα» πίσω από τάμπλετ, κινητά και τηλεοράσεις, όσο οι γονείς ασχολούνται με τα δικά τους θέματα. Αυτό είναι που χρειάζεται ένα παιδί; Έχω την εντύπωση πως αυτό που πρέπει να έχει ένα παιδί πρώτα και κύρια απ’ όλα είναι το σπινθηροβόλο και γελαστό βλέμμα του παιδιού που σου περιέγραψα πως είδα. Το κυριότερο, είναι να μάθει ο καθένας στο παιδί του πως και με τα λίγα ακόμη μπορεί να γίνει ευτυχισμένο. Δεν γεννήθηκε για να γίνει προέκταση του χεριού του μια οθόνη, αλλά για να ζωγραφίζει και να ζωγραφίζεται μέσα στα μάτια του η ομορφιά της ζωής. Βλέπω παιδιά κουρασμένα, βαριεστημένα, ακόμη και από την εφηβεία. Αναρωτήθηκε κανείς γιατί συμβαίνει αυτό;
Δεν ξέρω αν βοηθά το να πάρει κανείς το παιδί του και να πάει μια εκδρομή στη φύση, μακριά από την πολύβουη πόλη, από τα τετριμμένα και από τις χαζές ανάγκες που του ρουφάνε την ενέργεια. Πιστεύω όμως ότι αν τα παιδιά μείνουν ελεύθερα για να δουν και να κατανοήσουν από την αρχή το νόημα τούτης της ζωής, που εμείς οι ίδιοι τους στερούμε, ίσως και να δούμε περισσότερα παιδικά χαμόγελα. Επιτέλους, ανθρώπους γεννάμε, όχι μηχανές.
