Τι έγινε; Πως μας μπήκε έτσι αυτή η χρονιά; Όλο για χωρισμούς ακούω τελευταία. Και όχι μόνο από σχέσεις. Διαβάζω και σχεδόν καθημερινά στην εφημερίδα για περιπτώσεις ζευγαριών, άλλοτε αγαπημένων φαντάζομαι, που καταλήγουν στο αστυνομικό τμήμα είτε γιατί βρίστηκαν, είτε γιατί μάλωσαν και χτύπησε ο ένας τον άλλον, είτε γιατί δεν κατέβαλε ο πατέρας τη διατροφή. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί μια σχέση, αγάπης κάποτε, να καταλήξει να συζητιέται σε αστυνομικά γραφεία και αίθουσες δικαστηρίων.
Μου είναι πραγματικά αδιανόητο. Όποιες διαφορές και αν υπάρχουν, αγεφύρωτες θες να τις χαρακτηρίσουμε, αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν φτάνεις σε τέτοιο σημείο. Θα μου πεις, και χίλια δίκια θα έχεις, πως καλύτερα θα ήταν να μην κρίνουμε, για να μην κριθούμε. Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβει το κάθε σπίτι όταν κλείνει πίσω του την εξώπορτα, και όπως και να το δεις, ποτέ ένα διαζύγιο δεν είναι εύκολο, για κανέναν από τους δυο.
Από το μαζί, καταλήγεις στο μόνος σου. Κομματιάζονται τα όνειρα, τα σπίτια, η αγάπη. Αδειάζει η καρδιά, η ντουλάπα, και γεμίζει μια βαλίτσα μόνο με ρούχα που την παίρνει ο καθένας και τραβάει το δρόμο μου. Και εκεί που περπατάς κι αρχίζεις να σκέφτεσαι, έρχεται ο θυμός και σε πνίγει. Μέχρι που φτάνει στο στόμα σου και θέλεις να φωνάξεις. Γιατί ίσως να είναι τόση η απογοήτευση σου, η στεναχώρια σου που νιώθεις κάποιος σαν να έχει πάρει ένα μαχαίρι και να σε κομματιάζει. Και στο πρόσωπο εκείνο που έβλεπες κάποτε την αγάπη σου και όλα σου τα όνειρα, αντικρίζεις τώρα μίσος, προδοσία, εκδίκηση. Όλα αυτά μπερδεμένα, που κάποια στιγμή γίνονται ξυλοδαρμός, απειλές, φωνές.
Γιατί όμως όλο αυτό; Εντάξει. Ήπιες το πικρό ποτήρι του χωρισμού. Ίσως να πληγώθηκες. Να απογοητεύτηκες. Να ένιωσες τον κόσμο σου να γκρεμίζεται. Μέχρι εκεί εντάξει, το καταλαβαίνω να στεναχωριέται κάποιος. Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι του να φτάνουν δυο άνθρωποι στα άκρα, θέλοντας ή νομίζοντας πως θα έχουν το πάνω χέρι, αν βριστούν ή χτυπηθούν, δεν μπορώ να το κατανοήσω. Χωρίζω δε σημαίνει ότι θα εκδικηθώ τον άλλον, ότι θα τον τιμωρώ για το υπόλοιπο της ζωής του, ότι θα είμαι μπροστά σε κάθε του βήμα, ότι δεν θα τον αφήσω να συνεχίσει τη ζωή του, ρίχνοντας συνεχώς προς το μέρος του δηλητηριώδη βέλη. Το θέμα είναι να έχει τη δύναμη κάποιος να αφήσει πίσω του τα κακώς κείμενα και να προχωρά. Έστω και μόνος. Έστω και αν φοβάται. Έστω και αν η νέα του ζωή δεν ξέρει που ακριβώς θα πάει.
Ειδικά αν στην μέση υπάρχουν και παιδιά, σκέψου δυο και τρεις φορές πριν πράξεις το οτιδήποτε. Ας κρατήσουμε την αξιοπρέπεια μας, ακόμη και δεν μπορούμε το «μαζί» και το «χώρια» είναι μονόδρομος. Το αύριο είναι εκεί και στέκει ελπιδοφόρο, στο χέρι σου είναι τι θα επιλέξεις.
