Είναι ανόητο πάντως να μη βοηθάς την κοινωνική πλευρά που ανήκει η τάξη σου και τα συμφέροντά της ή το χειρότερο να είσαι αντίθετος της.
Και αναφέρομαι στην «μεταλλαγμένη» αριστερά αυτή που μας κυβερνά, η οποία αντί να πρεσβεύει την Μαρξιστική θεωρία δοσμένη ιδεολογικά στην πάλη των τάξεων και στην απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων από τον ασφυκτικό κορσέ των φιλελεύθερων διακρίσεων και των επιχειρηματικών κατεστημένων, βλέπει τα πράγματα από την πλευρά των δυνατών και ξέχασε να ταυτιστεί με την πλευρά των αδυνάτων.
Έπαθε ιδεολογική σύγχυση και αντί να στρώνει τον δρόμο για την άρση των αδικιών, εφηύρε νέους τρόπους ιδιότυπης αδικίας και οικονομικής τρομοκράτησης, νομιμοποιώντας την κοινωνική ισοπέδωση, αποδεχόμενη άνευ όρων την καταπίεση και την εκμετάλλευση των κατεστημένων και ξενόφερτων καπιταλιστικών ελίτ.
Η ελληνική περίπτωση θεωρώ ότι είναι κάτι μεταξύ μεθυσμένης Αριστεράς που ενδιαφέρεται για την άμεση εξυπηρέτηση του ιδιωτικού κεφαλαίου, κραυγάζοντας ότι πολεμά για το κοινωνικό προλεταριάτο και την πατροπαράδοτη δεξιά που βρήκε στον δρόμο της μια μεθυσμένη αριστερά που την κερνάει συνεχώς νεοφιλελεύθερα «σφηνάκια» και παγκοσμιοποιημένα «στην υγειά μας».
Το σήμα της αριστεράς, οι κραυγαλέες φανφάρες και οι εφετζίδικες αριστερές επιχειρηματολογίες δεν σε κάνουν αριστερό.
Η συνεχόμενη αναζήτηση της ιδεολογικής και ιστορικής σου ταυτότητας και η συνεχόμενη αυτοαθώωση των αποτυχημένων επιλογών σου δεν σε ονομάζει αριστερά, ούτε αποτελεί εγγύηση ποιότητας, προοδευτικότητας και άμεμπτης ιδεολογίας, αντίθετα σε ονοματίζει «μεταλλαγμένη» αριστερά και συνεχιστή της δεξιάς ιδεολογίας, θυμίζοντας εγκαταλειμμένο ορυχείο σβησμένου κάρβουνου, που εξωτερικά φέρει την ταμπέλα με την χρονολογία ίδρυσης , την παράδοση και το ξεθωριασμένο όνομα και εσωτερικά έχει πάψει πια να εξάγει προϊόν το οποίο να χρησιμοποιείται για τις ανάγκες των εργατών που το πίστεψαν και το δούλεψαν.
