Γεννιόμαστε και θεωρούμε την ζωή ως δεδομένη, όμως δεν είναι. Μεγαλώνουμε και πάλι θεωρούμε την ζωή μας δεδομένη, όμως δεν είναι.
Το χειρότερο είναι, που ζούμε χωρίς να έχουμε αντιληφθεί ότι η ζωή μας, αλλά και οποιαδήποτε άλλη ζωή, δεν είναι δεδομένη. Γι’ αυτό…
• Μάθε πρώτα ν’ ακούς και μετά να μιλάς…κι όταν μιλάς, να προσέχεις τι λες…γιατί τα λόγια που λες, είναι σαν τις πέτρες που εκσφενδονίζεις και δεν ξέρεις τι επιπτώσεις θα επιφέρουν στην πρόσκρουσή τους με τον άνθρωπο. Κανείς δεν ζει για πάντα και κανείς δεν είναι δεδομένος. Και σίγουρα δεν θα ήθελες να σε βασανίζουν οι τύψεις.
• Μάθε να ζητάς συγνώμη όταν κάνεις λάθος. Δεν θα ζεις για πάντα…ούτε και ο άνθρωπος στον οποίο εις βάρος του, έκανες λάθος, θα ζει για πάντα.
• Μάθε να σέβεσαι ακόμη και τον μικρότερό σου, ο κόσμος γίνεται καλύτερος και ομορφότερος μέσα από τα μάτια των παιδιών…και που ξέρεις, μπορεί κι εσύ να μάθεις από έναν μικρότερο. Άλλωστε, ο σεβασμός δεν είναι δεδομένος και δεν απαιτείται…κερδίζεται!
• Μάθε ν’ αγαπάς και να δείχνεις τα συναισθήματά σου, αλλιώς θα σε πνίξουν…άλλωστε, δεν θα ζεις για πάντα για να τα δείχνεις…ούτε ΕΣΥ ούτε οι άνθρωποι που αγαπάς. Γι’ αυτό δείξε τα, όσο ζεις.
• Μάθε να δίνεις…όχι χρήματα ή υλικά αγαθά…άλλωστε, δεν είναι αυτά που έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Ένα χαμόγελο, μια γλυκιά κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χέρι βοηθείας σε όποιον το χρειάζεται, ένα αυτί για ν’ ακούς και τα προβλήματα των άλλων και να μην είσαι “παρτάκιας”. Άλλωστε, δεν θα ζεις για πάντα για να δίνεις…γι’ αυτό δίνε όσο ζεις.
• Μάθε ότι εν καιρώ κρίσης, όλα τα παραπάνω δεν χρεώνονται, δεν φορολογούνται και δεν κοστίζουν τίποτα. Αντιθέτως, κάνουν τον άνθρωπο “πλούσιο” σε ψυχή και αξίες.
Τέλος, ελπίζω να έμαθες ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, ότι δεν θα υπάρχεις για πάντα (ούτε εσύ ούτε κι οι γύρω σου) κι ότι μπορείς να διορθώνεις τα λάθη σου…όσο ζεις, όμως. Δεν είναι κακό να κάνεις λάθη, κακό είναι να μην τ’ αναγνωρίζεις.
