«Ας δώσουμε μία δεύτερη ευκαιρία στο παιδί μπας και κάτι καταφέρει…» είναι μία άποψη που ακούγεται συχνά σε συζητήσεις, ιδιαίτερα μεταξύ των λαϊκών ανθρώπων.
Κάποιοι άλλοι, κυρίως δημοσιολογούντες, πιο «συγκροτημένοι» αυτοί, απαριθμούν τους λόγους για τους οποίους πρέπει να ψηφισθεί ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 20 Σεπτέμβρη, με το πιο «ισχυρό» επιχείρημα να είναι ότι αν καταψηφισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ τότε θα έρθουν στα πράγματα η ΝΔ και ο Μεϊμαράκης. Έτσι, για αυτούς, οι επιλογές του λαού είναι ή δεξιά πολιτική με «αριστερό» πρόσημο ή δεξιά κυβέρνηση με τους αυθεντικούς εκπροσώπους της επίθεσης.
Ο προβληματισμός της «δεύτερης ευκαιρίας» που εκφράζεται από λαϊκό κόσμο αποτελεί, για άλλη μία φορά, έκφραση του μεγάλου μίσους που νοιώθει για τις αστικές πολιτικές δυνάμεις που του έχουν καταστρέψει την ζωή, ταυτόχρονα όμως είναι και έκφραση της αδυναμίας του να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις και έτσι του είναι πιο εύκολο να καταφεύγει στην λογική της ανάθεσης που έχει «εκπαιδευτεί» συστηματικά να αναζητάει.
Παροπλισμένος ο λαός βομβαρδίζεται καθημερινά από το εκβιαστικό «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική», όχι μόνο από τους απολογητές του συστήματος αλλά και από διάφορους δήθεν αριστερούς που ασκούνται σε γραφτά και τοποθετήσεις για να πείσουν ότι στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι σε έναν καπιταλισμό με …ανθρώπινο πρόσωπο.
Ο λαός αντιλαμβάνεται τα «ζόρια» που έχει η αντιπαράθεση και η σύγκρουση με ΗΠΑ-ΕΕ και τους ντόπιους υποτακτικούς τους καθώς ζει σε μία χώρα όπου η εξάρτησή της από τους ληστές της αποτελεί «καμάρι» τόσο για την άρχουσα τάξη και τα κόμματά της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ κ.ά όσο και για τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ. Συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει «ηγεσία» που θα αναλάβει την ευθύνη αυτής της σύγκρουσης και προτιμάει την επιλογή εκείνου που πιστεύει ότι θα κάνει τις λιγότερες υποχωρήσεις και γενικώς θα το «παλέψει».
Είναι όμως έτσι;
Το «παιδί» ήδη έχει δώσει τις εξετάσεις του και έχει αποκαλύψει με ποιανού το μέρος θέλει να είναι παρά τις «κλάψες» ότι αναγκάστηκε να συμβιβαστεί για την «σωτηρία της χώρας». Γιατί αν η «σωτηρία της χώρας» είναι τα βάρβαρα μέτρα των μνημονίων και τα λουριά της εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές τότε «προς τι η φασαρία»;
Τα ίδια δεν έλεγαν και δεν έκαναν ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος με τους κολαούζους τους Κουβέλη και Καρατζαφέρη;
Μπορεί κάποιος στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι θα σώσουν την χώρα και τον λαό αυτοί που προσκυνούν συμφέροντα ξένα με αυτά των εργαζόμενων και της νεολαίας;
Μπορεί κάποιος στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι «σωτηρία» είναι η εξαθλίωση του λαού και το ξεπούλημα της χώρας;
Μπορεί κάποιος στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι αν αυτό το «έργο» το αναλάβει κάποιος με «αριστερό βιογραφικό» θα είναι πιο «ελαφρύ» για τον λαό;
Είναι αλήθεια ότι το μέτωπο της επίθεσης ενάντια στον λαό έχει μεγαλώσει τόσο πολύ, με την εισδοχή και του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό, που τον «γονατίζει» ο δυσμενής συσχετισμός των δυνάμεων. Από την άλλη όμως είναι εξίσου γεγονός ότι ήδη μέσα στους εργαζόμενους και τον λαό συντελούνται σημαντικές διεργασίες που θα φανούν αρκετά σύντομα καθώς κανένας λαός στην ιστορία δεν έχει αποδεχθεί και δεν θα αποδεχθεί να τον «τελειώσουν» οι δυνάστες του.
Ακόμα και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες μπορούν να δημιουργηθούν τόσο οι εστίες αντίστασης όσο και να συγκροτηθούν οι εργατικές, κομμουνιστικές δυνάμεις που μπορούν να αποτελέσουν τους «κινητήρες» αυτών των αντιστάσεων. Για τον λαό είναι ζήτημα ζωτικής ανάγκης, για τους αριστερούς και τους κομμουνιστές είναι ζήτημα κατεύθυνσης.
Από την μεριά μας , απευθυνόμενοι στον λαό και στους αγωνιστές του κινήματος, επιμένουμε ότι η ελπίδα είναι στους αγώνες, στην οργάνωση, την αντίσταση και την πάλη ενάντια σε ντόπιους και ξένους δυνάστες, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι η πρόταση αυτή είναι δύσκολη, έχει αυξημένες απαιτήσεις και ευθύνες που πρέπει να αναλάβουμε.
Καθώς η εμπιστοσύνη μας στην δύναμη του λαού είναι απεριόριστη οφείλουμε αυτή η δύναμη να συγκροτηθεί και να βγει στο προσκήνιο, στην αντίσταση και την διεκδίκηση στο μοναδικό πεδίο που μπορεί να την μετρήσει τόσο ο φορέας της όσο και οι αντίπαλοί του..
