To παράδοξο της συμπάσχουσας φαντασίας μας είναι ότι όσο περισσότερα πετυχαίνει η διευρυνόμενη ευαισθησία, τόσο περισσότερες ενδείξεις έχουμε μιας πραγματικής αναισθησίας.
Μήπως πρέπει λοιπόν να θεωρήσουμε τα ανθρώπινα όντα από την φύση τους αναίσθητα;
Αυτό που γνωρίζουμε μέχρι τώρα, υποδηλώνει μάλλον μια οικονομία ηθικών συναισθημάτων η οποία δραστηριοποιεί συναισθηματικές άμυνες και θεωρίες αυτοπροστασίας, για να περιοριστεί αυτό το αβάσταχτο φορτίο που βαραίνει το συναίσθημα.
Αυτή η καθημερινή εναλλαγή συναισθηματικών φορτώσεων και διακύμανσης των διαθέσεων ,ίσως αποδειχτεί κάποια στιγμή ή πολύ οδυνηρή ή πολύ λάιτ και μας οδηγήσει σε μια απευαισθητοποίηση.
Η αρμονική διαφορά ανάμεσα σε ευαισθησία και απευαισθητοποίηση σε λίγο θα πάψει να υφίσταται και η ανάδειξη ισχυρών συναισθημάτων σε λίγο θα μοιάζει μιμητική απόλαυση ακόμη και όταν μια κωμωδία ή μια τραγωδία θα πραγματεύεται έντονα σατυρικά ή τραγικά συμβάντα.
Οι εικόνες και οι σκηνές οι οποίες κάποτε περνούσαν μπροστά από τα μάτια μας και έμοιαζαν να μας γνέφουν, σε λίγο θα αντιμετωπίζονται με απάθεια και με μια σαφή απώλεια συνείδησης.
Εκείνο το κάποτε απρόσκλητο θάμβος και ο αιφνιδιασμός της ρομαντικής και καλοδεχούμενης ανθρώπινης συγκίνησης σε λίγο θα έχουν ξεθωριάσει.
Δεν υπάρχει θεραπευτική αγωγή στην έλλειψη της αταραξίας και της απάθειας, όπως δεν υπάρχει καμία σύνδεση συναίσθησης εκτός από τις ζώντες μορφές ζωής ανάμεσα στο έμψυχο και στο άψυχο.
Η ειρωνεία όμως είναι, ότι εμείς οι ίδιοι επιτρέψαμε την χειραγώγηση της δικής μας συναίσθησης και μετατρέψαμε τον εαυτό μας σε απλό θεατή της καλπάζουσας δυστυχίας, χωρίς να μπορούμε να κλάψουμε ή να αντιδράσουμε, αποδεχόμενοι τον ρόλο που άλλοι διαισθάνθηκαν για μας.
