Όταν είμαστε μικροί, θέλουμε να μεγαλώσουμε γρήγορα για να μπούμε κι εμείς στον κόσμο των μεγάλων. Μεγαλώνουμε και τότε συνειδητοποιούμε ότι θα ήταν καλύτερα να μέναμε για πάντα παιδιά. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε ή μεγαλώνοντας, αντιλαμβανόμαστε την αξία του να είσαι παιδί?
Αρκεί να σκεφτεί κανείς, τι χάνουμε μεγαλώνοντας. Χάνουμε την αθωότητά μας, παύουμε να διεκδικούμε τα “θέλω” μας και πορευόμαστε στην οδό των “πρέπει”, αλλά το βασικότερο όλων, είναι ότι χάνουμε την όραση της ψυχής και βλέπουμε με τα μάτια.
Η ψυχή δεν έχει μάτια, όμως βλέπει! Όσο μεγαλώνουμε, τόσο θαμπώνουμε το φως της. Όταν ήμασταν παιδιά, βλέπαμε καθαρότερα με τα μάτια της ψυχής, με την αγνότητα και την αθωότητά μας. Μεγαλώνοντας, χάνουμε σιγά-σιγά αυτό το προνόμιο. Μικροί, χαιρόμασταν με το καθετί, με το παραμικρό γελούσαμε, ξενοιασιά, όνειρα και ελπίδες, ήταν οι μόνες έγνοιες μας. Τώρα, άγχος, ρουτίνα, εξασφάλιση των προς το ζην, κρίση οικονομική και αξιών…ο κατάλογος ατελείωτος και η όποια χαρά, είναι μικρή και σύντομη λες και την χαρίζουν με το δελτίο.
Υπάρχουν όμως κάποιες στιγμές, που συνειδητοποιείς ότι τελικά κρύβεις ένα παιδί μέσα σου. Ένα παιδί που χαίρεται με το παραμικρό, ένα παιδί που έχει επιθυμίες, ελπίδες και όνειρα, ένα παιδί που βλέπει με τα μάτια της ψυχής του τον κόσμο και όλα του φαίνονται μαγικά. Η ζωή, μέσα από τα μάτια των παιδιών, είναι…ποίημα!
Γι’ αυτό, ας ανακαλύψουμε όλοι το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Για να μπορούμε να βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας, τις ψυχές των άλλων ανθρώπων…Κι αυτό γιατί, τα μάτια της ψυχής βλέπουν καθαρά, ενώ τα μάτια μας, με την πάροδο των ετών, δεν βλέπουν κοντά, δεν βλέπουν μακριά, τα σκεπάζει ένα λευκό σεντόνι που λέγεται καταρράκτης…τα μάτια της ψυχής όμως, βλέπουν και κοντά και μακριά με την ίδια ευκολία και δεν τα θαμπώνει τίποτε άλλο, εκτός από την δική μας σοβαροφάνεια.
