Στο πέρασμα του Φώτη από τη ζωή βρήκαν την πλήρη έκφρασή τους, την εφαρμογή στην πράξη τα σοφά λόγια: «όταν παίρνεις γεμίζει το χέρι σου, όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου».
Ο Φώτης έπαιρνε για να δώσει. Τα χέρια του τα γέμιζε με αυτά που του έδιναν οι συμπολίτες του, οι οποίοι τον σέβονταν και τον αγαπούσαν για να τα δώσει ο ίδιος στους φτωχούς, λες και υπήρχε κανένας περισσότερο φτωχός ή άστεγος για τόσες δεκαετίες, όσο ο Φώτης.
Έδινε, μοίραζε αυτά που του προσέφεραν οι άλλοι και γέμιζε την καρδιά και τη ψυχή του με καλοσύνη, αγάπη, ευγένεια και ανθρωπιά.
Πάντα σε κάθε συνάντησή στους δρόμους του Βόλου, είχε να πει έναν καλό λόγο, ένα ευχαριστώ και πολλές ευχές και να δώσει ένα γαρύφαλλο.
Ο Φώτης μέσα από τη φτώχεια του, δίδαξε τί θα πει αλτρουισμός, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια.
Αρνούνταν την προσφορά για τον εαυτό του, όπως μια στέγη γιατί, όπως μου έλεγε «έτσι πιστεύω ότι θα ξεφύγω από τον προορισμό που χάραξα στη ζωή μου, να πορευθώ με στερήσεις και δυσκολίες και με την συμπαράσταση σε όσους δεν έχουν στον ήλιο μοίρα».
Ο Φώτης, ο «άνθρωπος του Θεού και των φτωχών», έφυγε από τη ζωή. Άφησε, όμως, πλούσια παρακαταθήκη για όλους μας.
