H πρόσφατη δήλωση του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη στην εφημερίδα “Καθημερινή” ότι “κανένα μέλος της οικογένειάς μου δεν θα συμπεριλαμβάνεται στο Υπουργικό Συμβούλιο της ΝΔ ή σε άλλο πολιτειακό αξίωμα” είναι μια θαραλλέα και καινοτόμα πολιτική θέση που δείχνει ότι η οικογενειοκρατία και τα κληρονομικά πολιτικά δικαιώματα συνιστούν ένα αδύναμο πολιτικό επιχείρημα σε ένα κόσμο που γρήγορα αλλάζει και απαιτεί τη συμμετοχή και την επαγρύπνηση όλων και όχι μόνο των καθιερωμένων “φυλάκων” του πολιτεύματος, που ενδημούν μόνο στα συντηρητικά καθεστώτα.
Η διαφορά ανάμεσα στην Αθηναίων Πολιτεία (Πόλις) και στη Ρωμαϊκή Πολιτεία (Civitas) ήταν η ενεργός συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και η δυνατότητα της άμεσης παρέμβασης στα θεσμικά όργανα της δημοκρατίας, όσο και η χρήση της αγοράς ως χώρου πολιτικού διαλόγου και ανάπτυξης των ιδεών στην Αρχαία Αθήνα. Αντίθετα, στο Ρωμαϊκό πολιτικό σύστημα οι πολίτες εκχωρούσαν σταδιακά το δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά στις οργανωμένες επαγγελματικές συντεχνίες που με τη σειρά τους στήριζαν τους ευγενείς για να τους εκπροσωπούν στη Σύγκλητο. Από την άμεση δημοκρατία της Ελλάδας περάσαμε στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία της Ρώμης. Και από εκεί στους πιο συντηρητικούς θεσμούς της αυτοκρατορίας, της μοναρχίας ή της στρατοκρατίας. Η δημοκρατία δεν έχει φοβικά σύνδρομα, δεν έχει ανάγκη από ταξικούς φύλακες και πολιτικούς δεσπότες, έχει ανάγκη από απελευθερωμένους πολίτες που αποφασίζουν ανεπηρέαστα με γνώση, εργασιακή εμπειρία και γνώμονα τη μελλοντική προοπτική.
Η οικογενειοκρατία ή η κληρονομική διαδοχή δεν υπήρξε ποτέ φυσιολογικός και αποδεκτός τρόπος διακυβέρνησης των Ελλήνων. Τον επέβαλε η ξενόφερτη μοναρχία και ο ξένος παράγοντας. Υπήρξε ο θεσμοφύλακας ξένων συμφερόντων. Διότι στο όνομα μιας δήθεν “εγγυήτριας κοινωνικής τάξης”, που κληρονομικά διαχειριζόταν την εξουσία, εξαχρειώθηκε ο θεσμός της δημοκρατίας, απογυμνώθηκε ο λαός από τα δικαιώματά του, έστρεψε την πλάτη στους πολιτικούς και επωφελήθηκαν οι δικτάτορες και οι πολιτικοί τσαρλατάνοι. Η αδιασάλευτη τάξη δεν είναι ίδιον της δημοκρατίας. Η δημοκρατία θέλει τη μεταβολή. Η στεγανοποίηση των πολιτικών αξιωμάτων είναι ίδιον των υπερσυντηρητικών και αναχρονιστικών καθεστώτων του μεσαίωνα. Η μεταβίβαση της εξουσίας στον πρωτότοκο γιο ή κόρη προσιδιάζει σε μοναρχίες και πριγκιπάτα.
Η πολιτική κονίστρα ανήκει σε όλους, με κριτήριο την ορθότητα και τεκμηρίωση του λόγου, την εντιμότητα του βίου, τη διάθεση της κοινωνικής προσφοράς. Το “δαχτυλίδι” της εξουσίας απομακρύνει από την πολιτική τους έντιμους και εργατικούς και προσελκύει τους αυλοκόλακες, τους φαύλους, τους άρπαγες και τους νομείς του δημόσιου πλούτου. Δημιουργεί κλειστές κοινωνικές ομάδες, αδιαπέραστες, αναξιοκρατικές, που εκμαυλίζουν το κοινωνικό σώμα, συμπράττουν σε ανίερες συμφωνίες με τους επίσημους κρατικούς φορείς και τις αστικές συντεχνίες και διδάσκουν στις μάζες των εργαζομένων να παραβιάζουν κάθε έννοια δικαίου, να καταπατούν την ηθική, να υπονομεύουν το ίδιο το αγαθό της δημοκρατίας. Τα αποτελέσματα βρίσκονται παντού γύρω μας.
Για να επιβιώσει ένα πολιτικό σύστημα, και αυτό η χώρα μας το έχει άμεση ανάγκη, πρέπει να εκπροσωπούνται με ίσους όρους και άμεσα όλα τα κοινωνικά στρώματα, η βουλή να έχει άμεση και εμπειρική γνώση των λαϊκών προβλημάτων για να απολαμβάνει τη γνήσια υποστήριξη της λαϊκής βάσης. Αντίστοιχα, οι πολίτες πρέπει να διεκδικούν την άμεση συμμετοχή τους. Οι πολίτες πρέπει να βλέπουν στους πολιτικούς τον καλό εαυτό τους, τον δικό τους εκπρόσωπο που θυσιάζει το χρόνο και τη δυναμική του για χάρη τους και όχι κάποιον/α που τους δείχνει κάτι διαφορετικό από αυτό που οι ίδιοι είναι. Οι πολίτες πρέπει να βλέπουν τον ήλιο και όχι το δάχτυλο που τους δείχνει τον ήλιο.
Η κορυφή της κοινωνικής και πολιτικής πυραμίδας πρέπει να είναι εξίσου παραγωγική με την κοινωνική βάση. Να είναι υπόδειγμα μόχθου, έμπρακτου σεβασμού, και ίσης συμπεριφοράς. Η πολυπόθητη ανάπτυξη είναι θέμα πίστης σε ένα κοινό όραμα, διάδοσης της πληροφόρησης και της γνώσης, ισότιμη συμμετοχή στα οφέλη της ανάπτυξης. Όταν από την ανάπτυξη πρόκειται να ωφεληθούν οι λίγοι και ήδη προβεβλημένοι, τότε η ανάπτυξη θα αργήσει πολύ.
