Δουλικοί οπαδοί μιας ακραίας αριστεροδέξιας λογικής,
ακολουθούμενοι την ρότα που χάραξε το παράλογο, μετατρέποντας το πεπρωμένο των πολιτισμών και των λαών τους σε πεποιθήσεις εφήμερες πίσω απ’ τις οποίες κρύβονται αφανώς οι μόνιμα αλαζονικές προσωπικές τους ορέξεις.
Νομίζουν ως γόητες ότι θα ακτινοβολούν εσαεί αόρατες ελκτικές δυνάμεις και μέσω μιας ακατανίκητης συνεχούς πειθούς, δεν θα χρειάζονται να χρησιμοποιούν την λογική, αλλά απλά θα προτάσσουν μόνο την απλή της διαβεβαίωση.
Μια διαβεβαίωση η οποία θα έχει μετενσαρκωθεί από προφορικό λόγο σε σταθερή πίστη, μετατρέποντας το πεδίο της κρίσης σε τυφλή εμπιστοσύνη.
Μια εμπιστοσύνη που επιδιώκουν όλα αυτά τα αιρετά ορφανά της κοινής λογικής τα οποία επιδιώκουν, να μαντέψουν τι σκέφτεται το ακροατήριο για να σκεφτούν προηγουμένως όπως σκέφτεται αυτό, προκειμένου να το οδηγήσουν στην συνέχεια να σκεφτεί , όπως σκέφτονται αυτοί.
Ωστόσο αυτή η δημιουργηθείσα πίστη, έχει να κάνει με το αντικείμενο της ευπιστίας ή της απιστίας και πόσο ισχυρό είναι το κίνητρο της υπόσχεσης.
Μια υπόσχεση που έχει να κάνει με αυτό που το ξέρουν όλοι και το μεταχειρίζεται ο καθένας για δικό του όφελος μη τολμώντας να το πουν.
Παγιδευμένοι στην άγρα της νοήμονος ψήφου και στον ιστό μιας δίμουρης πρακτικής που κρυβόταν, κρύβεται και θα κρύβεται εσαεί απ’ όλη αυτή την ομήγυρη των ελεεινών δειλών και αξιοθρήνητων ουτιδανών πολιτικών που δεν έχουν μέσα τους, ούτε αρκετή ψυχή για να την ζητήσουν στα ίσα, κάνοντας μια ευθεία ανταλλακτική πράξη με όποια δουλική υπόσχεση δημιουργώντας ένα καλό, ούτε καν έχουν αρκετό κουράγιο για να κάνουν το κακό, αφήνοντας να διαιωνίζεται από την μια η υπόσχεση και από την άλλη η ελπίδα».
