Η Εύη (Παρασκευή) Γιαννακοπούλου ήταν – είναι- ένα υπέροχο πλάσμα που θα ζει για πάντα στις καρδιές μας. Και λέω είναι γιατί θα ζει πάντα δίπλα μας. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες καλύτερα είναι να σιωπούμε όλοι και να είναι βουβό το κλάμα. Όμως δυο κουβέντες για αυτό το υπέροχο πλάσμα που έφυγε χθες από κοντά μας σε ηλικία μόλις 41 ετών πρέπει να ειπωθούν. Η Εύη ήταν γέννημα θρέμμα Βολιώτισσα. Αφού τελείωσε το Λύκειο έδωσε πανελλήνιες και ακολούθησε το όνειρό της να σπουδάσει φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ. Τα κατάφερε άριστα . Έπειτα επέστρεψε πίσω στη γενέτειρα της και αποφάσισε να διοχετεύσει τις γνώσεις της στις επόμενες γενιές συμπολιτών της των μικρών μαθητών της πόλης μας κι εκκολαπτόμενων φοιτητών. Γι΄αυτό και σε μια δύσκολη εποχή τόλμησε να ανοίξει δικό της Κέντρο Μελέτης για παιδιά δημοτικού και γυμνασίου στην οδό Ανθ. Γαζή στο Βόλο. Εκεί επένδυσε όλες της τις οικονομίες αλλά πάνω από όλα τα όνειρα της. Όμως πριν λίγα χρόνια διαγνώσθηκε με αυτή την άτιμη αρρώστια που δεν κοιτά ούτε ηλικία ούτε ομορφιά.
Εγώ την Εύη είχα το προνόμιο να τη γνωρίσω μόλις τα τελευταία πέντε χρόνια. Με προσέλαβε στη δουλεία της και σε διάστημα λίγων μηνών κατάλαβα ότι θα γινόμασταν φίλες. Όλα κυλούσαν υπέροχα στη δουλειά και στην προσωπική πλέον σχέση που είχαμε αναπτύξει, μέχρι που ήρθε αυτό το δυσάρεστο και αναπάντεχο γεγονός. Κι έτσι τώρα γράφω αυτά τα λίγα λόγια για να την αποχαιρετήσω έχοντας χάσει όχι μόνο μια συνεργάτιδα αλλά μια πολύ καλή φίλη.
Όμως η Εύη το πάλεψε. Οι άνθρωποι που την αγαπούσαν ήταν πάντα δίπλα της . Πρώτα οι γονείς, μετά η αδελφή της η Λένα που ήταν σχεδόν συνομήλικες και η μεταξύ τους αγάπη ήταν παροιμιώδης, μετά οι παππούδες κι ακολούθως όλοι εμείς οι φίλοι της που της δίναμε συνεχώς κουράγιο και θαυμάζαμε την υπομονή, την καρτερικότητα, την αισιοδοξία, τον αγώνα της αν και όλοι ξέραμε και κυρίως εκείνη πως ο αγώνας ήταν δύσκολος, σχεδόν χαμένος. Περιμέναμε ένα Θαύμα. Κι εκείνη δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι. Μέχρι την τελευταία ώρα. Πριν λίγο καιρό ήρθε στο σπιτικό τους μια νέα ζωή το μικρό ανιψάκι της παιδί της Eλένης και του Αντρέα. Μια νέα ψυχούλα που αναπτέρωσε το ηθικό όλων καθώς μια νέα ζωή εισέβαλε στο σπιτικό και το χαμόγελο όλων επανήλθε στα χείλη. Όμως η μοίρα είχε ορίσει την τύχη της Εύης. Παρασκευή (όπως και το όνομα της) ξημερώματα 26/11/2020 έφυγε για πάντα για την γειτονιά των αγγέλων καθώς κι εκείνοι ζήλεψαν την ομορφιά της , το τεράστιο χαμόγελο της, την μαχητικότητα της αλλά πάνω απ’ όλα την αθώα ψυχούλα της.
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΑΣ ΕΥΗ.
Δε θα σε ξεχάσω ποτέ και πάντα θα σε μνημονεύω στους μαθητές σου γιατί γι’ αυτούς είσαι η αγαπημένη τους δασκάλα.
Η ζωή όλων μας έγινε φτωχότερη. Δεν έχουμε άλλα δάκρυα.
Μαρία Χαλάτση
