Σε κάποια κοιλάδα σε μιαν άλλην χώρα είχαν στεριώσει μια ομάδα νομάδες πρώην γραφείς με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και το κάνανε πατρίδα τους αλλά θέλανε την ησυχία τους. Γι’ αυτό όπως εκτίσαν τες βιλίτσες τους αραία-αραία με τα περιβόλια των και τα οπωροφόρα, στο κέντρον, σαν πλατεία της κοιλάδος, ανέγειρον ένα μεγαλοπρεπές μέγαρον, ομορφώτατον, με σκαλισμένον το όνομα ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΝ και επειδή δεν εβούλετο κανείς να κάμει αυτήν την δουλειάν ήταν πάντα έτσι, δηλαδή καλοσιγυρισμένο, μόνον δεν καθόταν κανείς εντός. Αλλά είχε και τα εδάφη του γύρω γύρω που απέφερον αρκετά.
Κάποτε όμως έφθασε ένας νεαρός μέχρι τριάντα χρονώ και διέδωσε ότι ήτο ιδικόν του το μέγαρον με όλα τα ελαιόδεντρα και κατέληξε να εγκατασταθεί και να νέμεται και τα οφέλη των γαιών του. Μόνον έκανε άνω κάτω όλην την κοινότηταν με τα ξενύχτια του αλλά ύστερα απεδείχθη οποίος απατεώνας ήτο και ξεκουμπήστηκε κακήν-κακώς. Στο μόνον σημείον όπου δεχθήκαν οι εντόπιοι να του κάμουν τη χάρη ήταν που είχε την επιθυμία να στηθεί η προτομή του έμπροσθεν από του κτιρίου δια ανάμνησις. Και καθώς που ήταν και ψηλός, ήταν και ομορφώτερο το Δημαρχείον.
(Πεζό του Πάνου Κουτρουμπούση από την “Ταβέρνα του Ζολά ” εκδ. Ιστός 1997)
