Οι αναρτήσεις και οι αναφορές για το δημοσιογραφικό λειτούργημα, όπως αναφέρεται, με αφορμή την προβολή της ταινίας «The Post» κατέκλυσαν πριν από λίγο καιρό το διαδίκτυο. «Έτσι θα πρέπει να είναι η δημοσιογραφία, δυναμική και χωρίς να υπολογίζει εξαρτήσεις» και φυσικά έτσι θα έπρεπε να είναι. Μέχρι τη στιγμή που θα σου την «πέσουν» δυο-τρεις κουκουλοφόροι για να σου σπάσουν τα μούτρα, όπως συνέβη το Σάββατο το βράδυ στον δημοσιογράφο Άρη Ασβεστά ο οποίος έχει πρωτοστατήσει τα τελευταία χρόνια, στις αποκαλύψεις που αφορούν στον «όμορφο» χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Άρης , τον οποίο έχω την τιμή να γνωρίζω και να παρακολουθώ δημοσιογραφικά, είναι από τους λιγοστούς δημοσιογράφους που δεν μασάνε τα λόγια τους. Όπως δεν μασούσε τα λόγια του και ο επίσης αθλητικογράφος της ελευθεροτυπίας Φίλιππος Συρίγος , ο οποίος (κοίτα σύμπτωση) είχε δεχθεί και εκείνος επίθεση από κουκουλοφόρους με αποτέλεσμα να νοσηλευθεί στο νοσοκομείο. Ο Ασβεστάς είναι η δεύτερη φορά που βρίσκεται στόχαστρο ροπαλοφόρων η δράση των οποίων προφανώς και συνδέεται με τον χώρο του ποδοσφαίρου.
Δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο βέβαια αυτό που μπορεί να οδηγήσει σε εκδήλωση τέτοιων φαινομένων. Αντίστοιχη επίθεση είχε δεχθεί το 2012 και ο δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Μπογδάνος που ασκούσε δριμεία κριτική μέσω της εκπομπής του στον ΣΚΑΪ. Είχε άποψη και την έλεγε και ακόμη και αν διαφωνεί κάποιος κάθετα μαζί του, αυτό δεν τον καθιστά υποψήφιο θύμα τραμπούκων και ροπαλοφόρων. Η Ελληνική Πολιτεία άλλωστε έχει θεσπίσει τους νόμους που απαιτούνται για να λογοδοτούν όσοι δημοσιογράφοι τους παραβαίνουν. Και σταματώ εδώ.
Η πολιτική και το ποδόσφαιρο είναι οι δύο χώροι που «βράζουν» περισσότερο απ’ όλους και συχνά-πυκνά σαν να πρόκειται για ηφαίστειο, εκτοξεύουν τη λάβα τους συμπαρασύροντας πολλές φορές και δημοσιογράφους.
Πέρα όμως από το περιστατικό με τον Άρη, μου προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία η επίθεση που δέχτηκαν άνθρωποι του Τύπου, οι οποίοι βρέθηκαν στον τόπο της δολοφονίας του Βασίλη Στεφανάκου για να καλύψουν τα γεγονότα, από ανθρώπους που φέρονται να σχετίζονται με τον δολοφονηθέντα. Όπως κατήγγειλε η Ένωση Συντακτών Εφημερίδων Αθηνών τα άτομα αυτά «επιτέθηκαν με λυσσώδη μανία στους συναδέλφους, την ίδια ώρα που οι αστυνομικοί, οι οποίοι παραβρίσκονταν, παρέμεναν θεατές. Οι επιθέσεις δεν ήταν μεμονωμένες, αλλά αντίθετα αυξάνονταν καθώς περνούσε η ώρα, δημιουργώντας ακραίες συνθήκες για τους συναδέλφους, αλλά και για τους απλούς πολίτες που συνέρρεαν. Από τον άγριο ξυλοδαρμό, ένας εικονολήπτης διακομίστηκε στο νοσοκομείο» όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της.
Τα φαινόμενα βίας κατά δημοσιογράφων έχουν αυξητική τάση και είναι υποχρέωση της Πολιτείας να τους προστατεύσει προκειμένου να μπορούν να εκτελούν το καθήκον τους, χωρίς να κινδυνεύει η ζωή τους. Η πόλη μας έχει ζήσει «μαύρες» στιγμές όσον αφορά την ελευθερία του Τύπου. Μόλις πριν από ένα χρόνο αρκετοί δημοσιογράφοι σύρονταν στα δικαστήρια από μια Δημοτική Αρχή με άκρως φασίζουσα νοοτροπία που επιχειρούσε να εκφοβίζει τους δημοσιογράφους για να μην της ασκούν κριτική. Αυτό όμως που δεν είχε υπολογίσει και αμφιβάλλω αν το έχει κατανοήσει μέχρι και σήμερα, είναι ότι με τη ρητορική της θα μπορούσε να έχει οπλίσει το χέρι κάποιου ανεγκέφαλου και να γίνει ηθικός αυτουργός μιας επίθεσης κατά δημοσιογράφου.
Ευτυχώς αυτό δεν συνέβη. Αν δεν αλλάξουν όμως κάποιοι νοοτροπία μπορεί αύριο να συμβεί. Όταν λες σε τηλεοπτική σου συνέντευξη ότι κάποιοι δημοσιογράφοι «τελειώσανε από την πόλη και πρέπει να φύγουν από αυτή» τότε δίνεις το άλλοθι σε κάποιον ουγκάνο να στραφεί εναντίον του. Ευτυχώς για εμάς σ’ αυτή εδώ την πόλη υπάρχουν ακόμη δημοσιογράφοι που μιλούν ανοιχτά και δεν φοβούνται. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε όσους εργάζονται στα δικά μας Μέσα. Ευχή μου είναι αυτοί να πολλαπλασιαστούν και να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Ο αντίκτυπος του φόβου στην ελευθεροτυπία είναι ανυπολόγιστος και όποιος φοβάται δεν μπορεί να είναι δημοσιογράφος.
