Στην άλλη όψη της ιεραρχίας αυτών των ύπουλων σκιών συνωστίζεται ένας τεράστιος στρατός μικρών, φοβισμένων και θορυβώδικων ταραχοποιών φαντασμάτων, χωρίς πραγματική δύναμη και χωρίς διάρκεια, που παίρνουν ανάσα και ζωή, μόνο από το κοίταγμα του δειλού βλέμματος των άτολμων ψυχών.
Εκείνων των τρομοκρατημένων ψυχών που η πίστη της αντίστασης λύγισε μπρος στο κολοσσιαίο φάντασμα του φόβου και στο εκτόπισμα της φανταχτερής σαπουνόφουσκας που μορφάζουν και φουσκώνουν τόσο, όσο κάποιος τολμηρός αποφασίσει να τα πλησιάσει και σπάσει εκείνο το υγρό γυαλί της ανέγγιχτης μοίρας του εξουσιαστικού τίποτα.
Και τότε; Όλα αυτά τα φαντάσματα από την στιγμή που κανένας δεν τα δίνει σημασία και κανένας δεν τα κοιτά θα βυθιστούν μονοκόμματα στον πυθμένα της δικής τους ευτέλειας και θα διαλυθούν, άλαλα και άχρωμα κάτω από το χέρι εκείνου που τόλμησε να τ’ αμφισβητήσει, δίνοντας τα την σημασία που εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι δεν έπρεπε.
