Τι περιμένουμε ως απότοκο της υποτιθέμενης πανδημίας γιατί σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία που έδωσε ο ίδιος ο ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) δεν πρόκειται για πανδημία μια και οι θάνατοι είναι παγκοσμίως λιγότεροι από αυτούς της κοινής γρίπης. Αν ανατρέξουμε σε παλιότερα κείμενα θα δούμε ότι ο Φουκώ μας προσφέρει στο «Επιτήρηση και Τιμωρία. Η γέννηση της φυλακής» πολλές αναλογίες με τον τρόπο που οι κυβερνήσεις διαχειρίστηκαν την πανδημία του Covid-19.
Έτσι, λοιπόν, το μοντέλο «εγκλεισμού» ή lockdown που εφαρμόστηκε παγκοσμίως φαίνεται να έλκει την καταγωγή του από το «μοντέλο εγκλεισμού του πανωλόβλητου», όπως τον ονομάζει ο Φουκώ στο συγκεκριμένο βιβλίο, του ανθρώπου που έχει προσβληθεί από την πανώλη, τη γνωστή μας από το έργο του Καμύ, «Πανούκλα». Το «μοντέλο εγκλεισμού του πανωλόβλητου» έπονταν του «μοντέλου αποκλεισμού του λεπρού» από την κοινωνία, ως απόβλητου, που είχε υιοθετηθεί στο ξεκίνημα του 18ου αιώνα. Η διαχείριση της λέπρας απαιτούσε τον εξοστρακισμό του λεπρού από την κοινωνία. Ο λεπρός είχε το στίγμα του απόβλητου, εν αντιθέσει με τον «πανωλόβλητο» που υπόκειτο στην διαρκεί επιτήρηση από έναν αόρατο πλην πανταχού παρόντα πειθαρχικού μηχανισμού με σκοπό την αναχαίτιση της νόσου που διαδιδόταν με ταχύτητα από άτομο σε άτομο με παρόμοιο τρόπο που υποτίθεται ότι διαδίδεται ο Covid 19, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει και δεν πρόκειται για κατασκευή. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν υφίσταται ή δεν υφίσταται ιός από τη στιγμή που δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία. Ίσως, λοιπόν, ο ιός να έχει εφευρεθεί, να είναι η θρυαλλίδα για να υποβληθούμε στον αυστηρό έλεγχο της «κυκλοφορίας των σωμάτων». Η υποτιθέμενη ταχεία μετάδοση της νόσου επέβαλλε τη διαχείριση της από τις παντογνώστριες κυβερνήσεις με τον ίδιο τρόπο που κάποτε είχαν διαχειριστεί την πανούκλα με «πειθαρχικά σχήματα» (επιβολή του περιορισμού στο σπίτι, επιβολή περιορισμού κυκλοφορίας, μη εργασία ή σύμφωνα με την άδεια που έχεις για να πηγαίνεις σ’ αυτή και κατ’ επέκταση περιορισμό της ελευθερίας), καθώς και την «οργάνωση σε βάθος των επιτηρήσεων και των ελέγχων», με τη φενάκη των διαγγελμάτων (όλα για το καλό μας), τιμωρία ή «κανονιστική κύρωση», με όρους Φουκώ, για κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά (μετακινήσεις με πρόστιμα, με κάμερες στις τάξεις κλ.π καθώς και κατάχρηση εξουσίας). Η πανούκλα σε αντιστοιχία με τον Covid 19 ως μορφή αταξίας, πραγματικής και ταυτόχρονα φαντασιακής, «έχει ως ιατρικό και πολιτικό σύστοιχο την πειθαρχία» μας λέει ο Φουκώ (ΕΤ, 226). Ο σκοπός δεν είναι άλλος παρά η δημιουργία πειθήνιων εκτελεστικών ατόμων στους οποίους επιβάλλεται η ατομιστική ηθική του νεοφιλελευθερισμού, η ατομική ευθύνη εν ολίγοις, τη στιγμή που το κράτος πρόνοιας καταλύεται ή αρνείται να παράσχει συνθήκες βιώσιμες για μεγάλη μερίδα ατόμων, όταν ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός ναρκοθετεί κάθε έννοια κοινωνικής ευθύνης. Οπότε αν επιστρέψουμε στο Φουκώ το «πολιτικό όνειρο» της κοινωνίας την εποχή της λέπρας ήταν μια καθαρή κοινωνία ενώ το «πολιτικό όνειρο» στα χρόνια της πανούκλας ή του κορωνοϊού είναι η πειθαρχημένη κοινωνία, μια κοινωνία όπου η εξουσία ασκείται χωρίς να μπορεί να επέμβει κανείς στις καταχρήσεις της, μια εξουσία που ασκείται με τη συναίνεση της κοινωνίας που με τη σειρά της αντιμετωπίζεται με τρόπο παιδικό ενώ τη γνώμη της τη διαμορφώνει το κράτος-Λεβιάθαν το οποίο ασκεί συν τοις άλλοις εξουσία ζωής και θανάτου (βιοεξουσία) πάνω στα μέλη του.
